Fantastyczny thriller akcji Jamesa Bonda z 1964 roku, Goldfinger, zawiera fabułę, w której tytułowy złoczyńca, zły Auric Goldfinger, planuje zanieczyszczenie amerykańskiego depozytu kruszców w Fort Knox. Sekretarka Goldfingera, Jill Masterson, próbuje udaremnić intrygę, zdradzając jej szefa kryminalistów, ale zabija ją w stylu tematycznym przez malowanie jej całe ciało złoto:

Jak James Bond wyjaśnia po znalezieniu ciała Masterson, pokrycie osoby z farbą spowoduje śmierć, ponieważ ciało “oddycha” przez skórę. Następnie stwierdza, że zawodowi tancerze wiedzą, aby pozostawić mały kawałek niepomalowanej skóry u podstawy kręgosłupa, aby zapobiec uduszeniu się.

Ale w czasie, gdy powstał Goldfinger, nadal powszechnie wierzono, że “oddychamy” przez skórę i że zamknięcie wszystkich porów w ciele spowoduje szybką śmierć, teraz wiemy, że to nieprawda. (Inną powszechnie akceptowaną częścią tej koncepcji było przekonanie, że pozostawienie niewielkiej części ciała niepomalowanej wystarczy, aby odstraszyć nieszczęście).

Dopóki człowiek może oddychać przez usta i/lub nos, nie umrze z powodu uduszenia, bez względu na to, jak duża część jego ciała jest pokryta farbą (lub jakąkolwiek inną substancją). To nie znaczy, że malowanie się nie jest niebezpieczne, jednakże – zatkanie wszystkich porów uniemożliwia pocenie się i może w końcu spowodować śmierć z przegrzania, a toksyczne substancje znajdujące się w farbie mogą przyczynić się do twojej śmierci, jeśli pozostaniesz w stanie pomalowanym zbyt długo.

Kiedy Shirley Eaton, aktorka, która portretowała skazaną na zagładę sekretarkę Aurica Goldfingera, została pokryta farbą do sceny “złotego trupa”, studio miało kilku lekarzy stojących przy niej, aby upewnić się, że nie została pokonana przez efekty farby. W tej scenie nie była całkowicie naga (miała na sobie stringi), a także, kłaniając się ówczesnym przekonaniom, sześciocalowy kwadrat skóry na jej brzuchu pozostawiono niepomalowany jako środek ostrożności (aby pozwolić jej skórze “oddychać”).

Eaton nie umarła ani nawet nie zachorowała w wyniku doświadczenia z Goldfingerem: nakręciła jeszcze kilka filmów, po czym wycofała się z aktorstwa, aby spędzić więcej czasu z rodziną.

Na pozór brzmi to jak dość głupia historia – tak jakby producenci filmu zdecydowali się sfilmować scenę morderstwa poprzez prawdziwe zastrzelenie jednego z aktorów. Widok martwej, pomalowanej na złoto dziewczyny w Goldfingerze jest jednak jednym z najbardziej pamiętnych obrazów filmowego świata, a w 1964 roku obolałe, złote ciało Shirley Eaton było pokazywane wszędzie (łącznie z okładką magazynu Life). Ludzie wierzyli, że bycie pokrytym farbą spowoduje śmierć, ta kobieta oczywiście została pomalowana, a potem pozornie zniknęła z oczu opinii publicznej, więc…

Nawiasem mówiąc, Goldfinger nie był pierwszym filmem, w którym postać została zabita przez bycie pokrytym złotą farbą. Ten zaszczyt należy do filmu Borisa Karloffa Bedlam z 1946 roku.