I made out with someone last night, and it is the most recent addition in a long string of self-destructive behavior
I’m not exactly sure why I’m writing this. Wszystko w moim życiu, wszystko, czego w nim nienawidzę (czyli większość z tego) jest samookaleczeniem i myślę, że to dlatego, że w moim rdzeniu nie wierzę, że zasługuję na szczęście.
Szczerze mówiąc czuję, że jestem w najgorszym miejscu w moim życiu. W dzieciństwie byłam maltretowana fizycznie. Mój ojciec bił mnie, dźgał nożem i był wściekłym narkomanem i alkoholikiem. Chociaż to wszystko było traumatyczne, moje obecne życie jest gorsze, ponieważ wtedy to nie była moja wina. Byłam tylko dzieckiem, ale teraz czuję, że zrobiłam każdy zły ruch.
Pracuję w dziedzinie, której nienawidzę, ale jestem w niej dobra. Chodzę do szkoły po dyplom, w którym jestem dobry, ale którego nienawidzę. Zrezygnowałem z moich marzeń dla kobiety, z którą już nie jestem, ale którą konsekwentnie ranię, mimo że była prawdopodobnie najwspanialszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła.
Nie zasługuję na szczęście.
W listopadzie zakończyłem nasz związek. W tym czasie wskazywałem na rzeczy, które robiła, a które naprawdę mnie bolały, i tak się stało, ale w całej szczerości stałem się zbyt blisko innej kobiety, która mną manipulowała. To nie jest dawanie sobie przepustki, podjąłem decyzję o zakończeniu trzyletniego związku z powodu pewnych problemów, które były zdecydowanie do naprawienia, ale również zaufałem niewłaściwym ludziom.
Rozpadliśmy się i wróciliśmy do siebie kilka razy, i za każdym razem zniszczyłbym ją moją niezdolnością do pozwolenia nam na pracę nad rzeczami. Nie chciałem nad tym pracować. Doszedłem do wniosku, że jesteśmy zerwani, nawet jeśli ją kochałem. Wszystko dlatego, że nie zasługuję na bycie szczęśliwym.
Rozpad w końcu utknął. Przeprowadziła się setki mil do domu, zabrała oba nasze psy. Starałem się przekonać samego siebie, że będę szczęśliwy. Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, ale stało się to dla niej zbyt trudne. Odcięła mnie.
Przez następne kilka miesięcy, umawiałem się dorywczo, ale za każdym razem, gdy coś wyglądało poważnie, wycofywałem się. Albo dlatego, że nie skończyłem z moją byłą, albo dlatego, że bałem się pozwolić sobie na bycie szczęśliwym. Randki skończyły się, gdy zostałam seksualnie zaatakowana przez randkę na tinderze. Nic nie zgłosiłem. Jestem mężczyzną na środkowym zachodzie i nikt by mi nie uwierzył. Powiedziałem kilku przyjaciołom i większość była współczująca, ale niewielu uznało to za napaść, a kilku przestało być moimi przyjaciółmi po moim ujawnieniu.
Nie zasługuję na bycie szczęśliwym
Mój były napisał do mnie tekst pewnego dnia. Czas był wręcz niesamowity. W noc przed jej sms-em miałem strasznie długi sen o tym, że do siebie wrócimy. W tym śnie byłem szczęśliwy. Następnego ranka dostałem tekst gratulujący mi nowej letniej pracy. Okazało się, że ona była w moim mieście dzień wcześniej odwiedzając starego przyjaciela.
Zaczęliśmy rozmawiać więcej i coraz bliżej ponownie. W końcu zdecydowała się przyjechać do mnie, ponieważ oboje tęskniliśmy za sobą i chcieliśmy sprawdzić, czy nadal jest coś, o co warto walczyć. Prawie to spieprzyłem. Przyjechała dzień po zakończeniu moich egzaminów końcowych. Upiłem się z przyjaciółmi i bardzo flirtowałem z koleżanką z klasy. Okazało się, że powiedziałem jej o tym wszystkim, kiedy po pijanemu pisałem do niej SMS-y, nie była zła. Do niczego nie doszło i wyszedłem z imprezy wcześniej, bo nie chciałem się trzymać w sytuacji, w której mógłbym coś spieprzyć. Byłem właściwie z siebie dumny. W końcu nie zrobiłem autodestrukcyjnego ruchu.
Wizyta była krótka, tylko około 12 godzin w sumie, ale to było niesamowite widzieć ją.
Odwiedziła mnie ponownie około miesiąc później, dwa tygodnie temu. Tym razem została na cztery dni. Przyprowadziła psy. To było tak, jakbyśmy odzyskali nasze życie. Życie, które rozerwałem na strzępy i bezceremonialnie wyrzuciłem. To był niesamowity weekend. Ostatnią godzinę spędziliśmy przytuleni do siebie, szlochając o tym, jak nie chcieliśmy pozwolić drugiemu odejść.
Ale, ona wróciła do domu. Ma pracę i rozpoczęła tam życie. Czułam się jakbyśmy trzymały się jakiegoś wspomnienia i obie chciałyśmy je kontynuować, ale nie miałyśmy żadnego planu. Nie mogę się ruszyć z powodu szkoły, a ona nie może się ruszyć z nadzieją, że tym razem się uda.
Zeszłej nocy spotkałem się z przyjacielem. Barman w moim ulubionym barze w mieście. Chodziliśmy po barach, dogadywaliśmy się i dobrze się bawiliśmy. Późno w nocy, pijane, całowałyśmy się. Nie zasługuję na bycie szczęśliwą.
To stały wzór samozniszczenia. Zbliżam się do szczęścia, a potem robię coś, co je niszczy z jakiegoś przymusu, że nie zasługuję na szczęście. To tak jakbym chciała być zestresowana.
Moja była i ja nie wróciliśmy do siebie, ale wiedziałam, że robienie czegokolwiek z kimkolwiek innym mogłoby ją zdenerwować.
Powiedziałem jej dziś rano. Pierwsza rzecz, którą zrobiłem. Chciałem być z nią szczery i przejrzysty i nie zamiatać niczego pod dywan. Nie żeby to była szlachetna rzecz. To jest to, co powinienem był zrobić.
Jest zdenerwowana, słusznie. Wciąż popełniam błąd za błędem. Ciągle ją ranię i niszczę jej zaufanie do mnie. Pojebane jest to, że ja ją kocham, że mi na niej zależy, że chcę, żeby nasze życie wróciło do normy, ale nie pozwalam sobie na to. Nieskończenie łatwiej jest czegoś nie zrobić, niż zrobić, ale zamiast tego zrobiłem coś.
Nigdy w życiu nie czułem się bardziej nieszczęśliwy. Niszczę swoje życie osobiste, moja praca codziennie mnie wykańcza, są dni, kiedy stoję przed szkołą przez kilka minut, próbując zmusić się do wejścia do środka, a przez to wszystko porzuciłam swoje marzenie dla kogoś, z kim już nie jestem.
Dla każdego, kto dotarł tak daleko, dziękuję. Nawet przypadkowi nieznajomi czytający to sprawiają, że czuję, że nie jestem sama.