Op maandag, op 40+8, bespraken Lionel en ik een stretch and sweep en ik koos ervoor om er een te laten doen – ik had al 3 cm ontsluiting! Op woensdagochtend werd ik wakker met regelmatige weeën die een paar uur duurden – ik belde Jan en we maakten een plan voor de dag, maar de weeën verdwenen toen ik opstond. Ik ging verder met mijn dag, wandelde naar de straat voor een koffie en had nog een inleidingsmassage in de namiddag. Toen ik naar huis reed, kreeg ik een paar weeën en ze werden sterker naarmate de avond vorderde. Ik belde Keren in Lionel’s kamer om 5 uur ‘s middags en liet haar weten dat de dingen vorderden. Ik had geregeld dat de kinderen vannacht bij papa en mama zouden blijven, dus we hadden ze eindelijk ingepakt en weggebracht en bestelden sushi voor het avondeten.
In dit stadium had ik mijn TENS aan en moest ik stoppen om door mijn weeën heen te ademen. Jan kwam om ongeveer 21.00 uur. Mijn weeën duurden ongeveer 60 seconden en lagen gemiddeld 8-9 minuten uit elkaar. We gingen allemaal naar bed en probeerden wat te rusten, maar zodra ik ging liggen, namen mijn weeën toe. Ik heb een paar uur op de fitbal gelegen en mijn TENS gebruikt. Tegen 1 uur ‘s nachts waren de weeën ongeveer 90 seconden lang en om de 5 minuten. Simon maakte Jan wakker en zij deed een VE en ik had 5 cm ontsluiting. Ze vond dat het snel vorderde en dat we naar St Vincent’s Private moesten gaan.
Ik had een paar weeën tijdens de 10 minuten durende rit naar het ziekenhuis, maar ze waren beheersbaar en we liepen rond 1.30 uur de geboortesuite binnen.
We richtten de kamer in met lichtjes en kaarsen, muziek, essentiële oliën en de fit ball. Ik kwam in een ritme door tijdens de weeën op een bankje te staan, te leunen en te schommelen en tussen de weeën door op de bal te zitten en te rusten. Simon gaf wat lichte massage op mijn armen en wat tegendruk op mijn onderrug en bekken. Ik zong (of “zong het lied van de baarmoederhals” zoals Rhea zegt) tijdens de weeën en gebruikte de TENS die ik zo nuttig vond. Warme pakkingen op mijn onderrug waren ook erg behulpzaam.
Om 5 uur ‘s ochtends begon ik te worstelen met de intensiteit van de weeën en besloot ik onder de douche te gaan. Het warme water was heerlijk en ik bleef ongeveer een uur onder de douche staan. Ik vroeg om Lionel te zien op dit punt en ik wilde echt zien of we mijn vliezen konden breken om mijn bevalling te bevorderen. Ik begon het gas te gebruiken op dit punt en het was nuttig om iets te hebben dat mijn ademhaling concentreerde en me een beetje kalmeerde. Het voelde alsof het plateau was bereikt en ik geen vooruitgang boekte. Lionel deed een VE om 6.30 uur en ik had nog steeds 5 cm ontsluiting. Vijf en een half uur van intense arbeid en geen vooruitgang! Ik voelde me behoorlijk teleurgesteld in dit stadium – het was echt hard werken en voelde veel intenser en meer alles vergend dan mijn vorige bevalling met Maggie.
Lionel scheurde mijn vliezen op mijn verzoek en we bleven doorwerken. Een nieuwe vroedvrouw was aan haar dienst begonnen – Lisa nam het over van de nachtdienst en was een ongelooflijke steun voor me, samen met Jan. Ik begon mezelf op dit punt te verliezen en begon te twijfelen of ik het wel kon doen. Ik werd paniekerig en begon me overweldigd te voelen door de kracht van de weeën en het niet in staat zijn om mijn controle terug te krijgen tussen de weeën in. Ik vroeg Jan en Lisa naar een ruggenprik. Jan wist dat ik geen ruggenprik wilde en wist ook dat een ruggenprik het persen waarschijnlijk moeilijker zou maken en meer kans zou geven op andere interventies. Ze kon aan mijn hartslag en bloeddruk zien dat ik heel hard aan het werk was en ook dat ik mezelf begon te verliezen. Ze stelde een morfine-injectie voor om de pijn weg te nemen en me in staat te stellen weer tot mezelf te komen en de controle terug te krijgen. Dit stond niet in mijn geboorteplan (ik had zelfs specifiek gezegd dat ik geen morfine wilde omdat ik me niet duizelig of mistig wilde voelen) maar ik had iets nodig om me op de been te houden op dat moment en ik wist dat Jan niet zomaar pijnmedicatie zou voorstellen.
Ik heb een tijdje op mijn linkerzij gelegen, met het gas en de TENS, in de hoop dat een verandering van houding de baby zou helpen naar beneden te komen. Toen ik me eenmaal gecentreerd had en alles onder controle had, stond ik op en ging weer staan, schommelen en leunen op de bank en de bal. Ik herinner me dat Jan me vroeg waar ik de wee voelde en dat ik “overal” zei en naar mijn voorkant, rug en bekken gebaarde – overal! Ik ging op handen en voeten op het bed staan en leunde over het rechtopstaande hoofdeinde van het bed. De baby zat nog steeds vrij hoog en pas toen ik me op mijn rug rolde, in een half achteroverliggende positie, kwam hij naar beneden en voelde ik eindelijk de drang om te persen om ongeveer 10.10 uur.