Nowo wydany materiał filmowy daje nam wgląd w rzadko widziane zachowanie: dzieci wielorybów garbatych karmiących w osłoniętych terenach lęgowych Maui. Tutaj młode cielęta muszą wypić wystarczającą ilość mleka, aby utuczyć się na epicką podróż: dwumiesięczną migrację przez Ocean Spokojny na Alaskę.

Zespół badaczy użył nieinwazyjnych przyssawek, aby wyposażyć siedem młodych humbaków (Megaptera novaeangliae) w znaczniki CATS. Każdy specjalistyczny tag zawiera wbudowaną kamerę, rejestrator akustyczny, czujniki głębokości i tri-akcelerometry, i został zaprojektowany, aby dostarczyć informacji na temat interakcji społecznych wielorybów, ruchów, wzorców oddechowych, zachowań pielęgnacyjnych i częstotliwości karmienia. Naukowcy mają nadzieję wykorzystać te informacje, aby lepiej zrozumieć potrzeby matek wielorybów i ich cieląt podczas pobytu w tropikach.

Lars Bejder, dyrektor Marine Mammal Research Program na Uniwersytecie Hawajskim w Mānoa, oraz doktoranci Martin van Aswegen i Will Gough oznaczyli i nagrali wieloryby w ciągu 10 dni w lutym 2020 roku. Projekt jest wynikiem współpracy pomiędzy Marine Mammal Research Program, Goldbogen Lab w Stanford University’s Hopkins Marine Station, Friedlaender Lab na University of California, Santa Cruz, Hawaiian Islands Humpback Whale Sanctuary, Pacific Whale Foundation i Oceanwide Science Institute.

“Co staramy się zrozumieć z tych nowych technologii jest ile czasu cielęta potrzebują do pielęgniarstwa z ich matek, aby uzyskać silne i wystarczająco duże, aby być w stanie zrobić ich podróż z powrotem na północ do ich Alaski żerowisk,” Bejder powiedział w oświadczeniu.

W zimie, około 10.000 humbaki migrują w przybliżeniu 5.000 kilometrów (3.000 mil) z Alaski na Hawaje do rasy. Kiedy samica opuszcza swoje żerowisko na Alasce i przyjeżdża na Hawaje, nie karmi ponownie, dopóki nie wróci na Alaskę, cztery lub pięć miesięcy później.

“Musi przestać karmić, migrować całą drogę na Hawaje, urodzić cielaka, laktować i tuczyć cielaka, aby był wystarczająco duży i silny, aby móc migrować z nią z powrotem na Alaskę, aby zacząć karmić” – powiedział Bejder serwisowi Mongabay. “Uzyskanie zrozumienia, ile czasu te zwierzęta potrzebują na ssanie jest naprawdę ważne.”

Kiedy nadchodzi czas na usunięcie tagów, prąd przepala mały drut wewnątrz urządzenia i tag odskakuje, wypływa na powierzchnię i wysyła sygnał przez antenę VHF. Naukowcy używają anteny kierunkowej do śledzenia i odzyskania urządzenia.

“To najbardziej nerwowa część, odzyskanie tych tagów”, powiedział Bejder. “Zakładanie ich, oczywiście, wymaga trochę doświadczenia, ale wiedząc, kiedy są wyłączone, a następnie znalezienie ich jest, kiedy nie śpisz … nie chcesz stracić tych tagów.”

Oprócz tagów CATS, zespół użył również dronów do obliczenia stanu ciała i długości ciała, które mogą być używane do określenia wieku. Używając dopasowanych do potrzeb wysokościomierzy, narzędzia do pomiaru wysokości, oraz specjalnego obiektywu kamery, badacze byli w stanie ocenić grubość i szerokość zwierzęcia na całej długości ciała. Dokonując tych pomiarów tego samego zwierzęcia w czasie, zespół może obliczyć, jak jego objętość zmienia się w ciągu sezonu.

“Podczas gdy oni żerują tam na Alasce przez cztery lub pięć miesięcy, jak duże się stają?” pyta Bejder. “A potem, gdy już tu dotrą, ile wagi straciły? A także, gdy wróciły z powrotem na Alaskę, ile wagi straciły przez cały ten cykl?”

Okazuje się, że karmiąca samica może stracić do 40% masy ciała podczas tego cyklu, zgodnie z pracą doktoranta van Aswegen. Ta ogromna zmiana może się zdarzyć co dwa do trzech lat dla samic hodowlanych.

“Wieloryby matki muszą układać na dużo i dużo tłuszczu, aby być w stanie napędzać tę migrację”, powiedział Bejder.

Dorosłe humbaki są mniej więcej wielkości autobusu szkolnego i ważą około 30 000 kilogramów (66 000 funtów). Śpiewają skomplikowane podwodne piosenki, aby komunikować się, a oprócz filtrowania żywności z ich belen, zostały one znane rzucać sieci pęcherzyków do capture fish.

Te ikony ssaki morskie były kiedyś polował na skraju wyginięcia przez komercyjnego wielorybnictwa, ale odbił się po moratorium 1966 na polowania i włączenie do USA Endangered Species Conservation Act (poprzednik obecnego ESA) w 1970 roku. Obecnie szacuje się, że 80,000 humbaków żyje w oceanach na półkuli północnej. Niemniej jednak, humbaki nadal stoją w obliczu zagrożeń związanych z zaplątaniem się w sieci, zanieczyszczeniem hałasem i zmianami klimatycznymi.

Zmiany klimatyczne zachodzą bardzo wyraźnie zarówno w północnych, jak i południowych regionach polarnych, mówi Bejder, a to właśnie tam znajduje się większość ofiar. Ponieważ klimat się ociepla, a oceany zmieniają, może to zmienić rozmieszczenie ofiar. Zmiany w zdobyczach w kierunku biegunów oznaczają dłuższą migrację dla wielorybów.

“Migracja jest precyzyjnie dostrojoną maszyną”, powiedział Bejder, “musi być naprawdę dobrze zgrana w czasie.”

Wizerunek cielęcia humbaka dzięki uprzejmości Marine Mammal Research Program na Uniwersytecie Hawajskim.

Liz Kimbrough jest pisarką dla Mongabay. Można ją znaleźć na Twitterze @lizkimbrough

.