Przedstawienie przypadku

44-letnia kobieta z historią medyczną zespołu przeciwciał anty44-letnia kobieta z zespołem przeciwciał fosfolipidowych powikłanym nawracającymi zatorami płucnymi z następową przewlekłą niewydolnością oddechową z niedotlenieniem (3 L/min tlenu na poziomie podstawowym) zgłosiła się na izbę przyjęć z trwającymi od 2 do 3 tygodni dusznościami i opłucnowym bólem w klatce piersiowej, który promieniował do środkowej części pleców. Objawom tym towarzyszył wzrost zapotrzebowania na tlen z 3 L/min do 6 L/min. W tym samym okresie pacjentka zgłaszała również nudności, wymioty, światłowstręt i zawroty głowy. Pacjentka miała dwa wcześniejsze zatory płucne w tym samym roku, co skłoniło ją do wykonania badań w kierunku nadkrzepliwości, które ostatecznie ujawniły rozpoznanie zespołu przeciwciał antyfosfolipidowych. Drugi zator płucny wystąpił, gdy pacjentka przyjmowała kumadyny, ale osiągnięcie terapeutycznego międzynarodowego współczynnika znormalizowanego było trudne. Na zalecenie Oddziału Hematologii pacjentka została przestawiona na systemową antykoagulację heparyną drobnocząsteczkową (LMWH) w dawce 1,5 mg/kg m.c. dwa razy dziennie, która była stosowana w momencie przyjęcia do szpitala. Pacjentka potwierdziła całkowite przestrzeganie zasad terapii przeciwzakrzepowej, zaprzeczyła, aby ostatnio podróżowała lub długo przebywała w pozycji siedzącej. Pacjentka była na bieżąco z badaniami przesiewowymi w kierunku nowotworów właściwymi dla jej wieku, bez żadnych dowodów na aktywny nowotwór złośliwy.

.