Bardzo mało szczegółów jest znanych o życiu Adama Rainera, ale w pewnym sensie stanowi on niezwykły kawałek historii medycyny. Urodził się w Grazu, w Austrii w 1899 roku, a w miarę jak dorastał i dojrzewał, stało się jasne, że jego wzrost jest znacznie niższy niż przeciętnego mężczyzny. W 1920 r., gdy miał 21 lat, mierzył zaledwie 1,18 m wzrostu (3 stopy 10,5 cala). Lekarze oficjalnie zaklasyfikowali go jako karła.

Wydawało się, że wydzieliny z przysadki mózgowej biedaka – gruczołu odpowiedzialnego za hormony wzrostu ciała – przeszły ze strużki do powodzi krótko po jego 21. urodzinach. Nieprawidłowo funkcjonujący organ sprawił, że jego organizm zaczął przeznaczać wszystkie swoje zasoby na niekontrolowany wzrost, przez co w końcu stał się słaby i nie mógł ustać na nogach. W grudniu 1930 roku, kiedy Rainer miał 31 lat, chirurg mózgu poddał Rainera znieczuleniu miejscowemu i wprowadził narzędzia do jego nosa, aby uzyskać dostęp do przysadki mózgowej, maleńkiej struktury, która znajduje się w trudno dostępnym miejscu u podstawy mózgu. Chirurg znalazł i wyciął gruczolaka eozynofilowego, łagodny guz, który uciskał przysadkę. Procedura ta radykalnie spowolniła wzrost Rainera, ale wiele szkód zostało już wyrządzonych.

Adam Rainer spędził resztę swoich dni nie mogąc stać o własnych siłach. Później został przyjęty do “domu starców”, gdzie żył w tym nieszczęsnym stanie aż do śmierci w dniu 04 marca 1950 roku, w wieku 51 lat. W chwili śmierci mierzono go na 7 stóp i 8 cali wzrostu (2,34 m), czyli dwa razy tyle, ile miał w wieku 21 lat. Mimo że na początku był jednym z najkrótszych mężczyzn w Austrii, ostatecznie stał się najwyższym mężczyzną w kraju. Do dziś Adam Rainer jest jedyną osobą w historii medycyny, która została sklasyfikowana zarówno jako karzeł, jak i olbrzym.

.