Prezydent Lincoln konsultuje się z oficerami przed bitwą pod Antietam. Decyzja o balsamowaniu żołnierzy Unii podczas wojny secesyjnej w znacznym stopniu przyczyniła się do rozwoju praktyk balsamowania.

Chociaż stosowane techniki mogły ulec zmianie, proces balsamowania jest częścią opieki nad zmarłymi od ponad 7000 lat. Akt zachowania ciała osoby ma różne społeczne, religijne i emocjonalne znaczenie dla różnych kultur.

Jednakże, to w dół do amerykańskiej wojny secesyjnej, a prezydent Abraham Lincoln, że balsamowanie jest teraz kluczową częścią nowoczesnego zawodu pogrzebu.

Balsamowanie w świecie starożytnym

Archeolodzy odkryli dowody sztucznej mumifikacji, rodzaj wczesnego balsamowania, już w 5000-6000 r. p.n.e.. Konserwacja ciała była praktykowana przez kulturę Chinchorro w Chile i Peru, i może być najwcześniejszym przykładem balsamowania.

Cywilizacją, która być może najszerzej praktykowała mumifikację, byli Egipcjanie, którzy opracowali złożone rytuały i obrzędy, aby zapewnić właściwą konserwację ciała. Proces mumifikacji miał ogromne znaczenie duchowe, ponieważ wierzono, że dusza powróci do ciała – ale tylko wtedy, gdy będzie mogła rozpoznać ciało, do którego należała.

Wiadomo również, że kultury Azteków, Majów, Etiopczyków i Tybetańczyków praktykowały balsamowanie i mumifikację jako sposoby zachowania ciała po śmierci. W Chinach odkrycie ciała Xin Zhui, szlachcianki, która zmarła około 160 roku p.n.e., pokazało, że Chińczycy nie nie tylko praktykowali balsamowanie, ale robili to z wielką wprawą. Ciało Xin Zhui, choć ma ponad dwa tysiąclecia, jest nadal rozpoznawalne i prawie nie uległo rozkładowi.

Szczegóły egipskiego zwoju przedstawiającego żałobnika obok sarkofagu zawierającego zmumifikowane ciało.

Balsamowanie w Europie

Ale starożytne cywilizacje postrzegały balsamowanie jako konieczność religijną lub kulturową, od średniowiecza nowo dominujące religie chrześcijaństwa, islamu i judaizmu nie miały wielkiego duchowego przywiązania do zachowania ciała po śmierci. Zazwyczaj ludzie byli pochowani szybko po śmierci, a więc konserwacja była w większości niepotrzebna.

Okresowo balsamowanie próbowano, z różnym skutkiem, na europejskich krzyżowców, którzy zmarli na Bliskim Wschodzie. Konserwacja ciał stała się istotną częścią postępu naukowego w renesansowej Europie. W tym okresie to głównie naukowcy stosowali proces balsamowania, aby móc badać ludzkie ciało. Uważa się, że Leonardo Da Vinci używał balsamowania, aby zapewnić sobie możliwość wykonywania szczegółowych szkiców anatomicznych.

Zainteresowanie balsamowaniem stale rosło w Europie w XVII i XVIII wieku, głównie z perspektywy naukowej, a nie duchowej. Szkocki chirurg William Hunter był pionierem w balsamowaniu pochówku w 1700 roku, a jego brat, John Hunter, zaczął oferować te usługi dla ludności.

Popyt zaczął rosnąć w 1800 roku, częściowo dlatego, że rosnąca dostępność i popularność podróży na duże odległości oznaczała, że ludzie częściej umierają z dala od domu. Sentymentalne i kulturowe znaczenie powrotu do domu w celu pochówku oznaczało, że balsamowanie stało się ważniejsze.

Balsamowanie w Ameryce

Praktyka balsamowania, nie tylko w celach badawczych, ale także w celu pochówku, po raz pierwszy przekroczyła Atlantyk podczas wojny secesyjnej. Sama skala śmierci i zniszczeń spowodowanych wojną secesyjną oznaczała, że setki tysięcy mężczyzn umierało z dala od domu, z dala od swoich pogrążonych w żałobie rodzin, zwłaszcza po stronie Unii.

W tym czasie niejaki dr Thomas Holmes eksperymentował z nowoczesnymi technikami balsamowania. W dniu 24 maja 1861 roku pułkownik Elmer Ephraim Ellsworth, bliski przyjaciel i współpracownik prezydenta Lincolna, został zabity podczas usuwania konfederackiej flagi z hotelu w Wirginii. Dr Holmes udał się do Lincolna i zaoferował, że bezpłatnie zabalsamuje ciało pułkownika Ellswortha. Pułkownik następnie leżał w stanie w nowojorskim ratuszu, aby żołnierze mogli złożyć wyrazy szacunku.

Po tym udanym balsamowaniu, dr Holmes otrzymał zlecenie od Korpusu Medycznego Armii na konserwację ciał oficerów Unii, aby mogli wrócić do domu. Sukces tej operacji doprowadził do tego, że prezydent Lincoln ostatecznie usankcjonował balsamowanie wszystkich poległych żołnierzy Unii. Dr Holmes twierdzi, że zabalsamował ponad 4000 samych żołnierzy.

Ciało Abrahama Lincolna zostało zachowane przy użyciu tej metody balsamowania po jego śmierci w 1865 roku. Lincoln był pierwszym prezydentem USA, który został zabalsamowany.

Wizerunek artysty przedstawiający wystawny kondukt pogrzebowy Lincolna w Nowym Jorku.

Jego ciało zostało przewiezione do publicznego oglądania pociągiem do wielu miast: Baltimore, Harrisburga, Filadelfii, Nowego Jorku, Albany, Buffalo, Cleveland, Columbus, Indianapolis, Michigan City i Chicago. Podróż trwała prawie dwa tygodnie, opuszczając Waszyngton 21 kwietnia i przybywając do Springfield w stanie Illinois w celu pochówku 3 maja.

Po zakończeniu wojny secesyjnej technika balsamowania dr Holmesa stała się szeroko znana i zaczęła być uznawana przez społeczeństwo jako akceptowalny sposób opieki nad zmarłymi. Nowoczesne balsamowanie naprawdę narodziło się, gdy przedsiębiorcy pogrzebowi, a nie chirurdzy, zaczęli przejmować odpowiedzialność, a popyt na balsamowanie wzrósł w latach 90. XIX wieku.

Teraz bardziej nowoczesne metody zastąpiły techniki dr Holmesa, ale idea zachowania naszych bliskich jest nadal popularną opcją pogrzebową w dzisiejszych czasach.

.