“Wspomnienia są tym, kim jesteśmy” – mówi Huganir. “Ale tworzenie wspomnień jest również procesem biologicznym”. Proces ten rodzi wiele pytań. W jaki sposób proces ten wpływa na nasz mózg? W jaki sposób doświadczenia i nauka zmieniają połączenia w naszych mózgach i tworzą wspomnienia?

To tylko niektóre z zagadnień, które bada Huganir i jego koledzy. Ich praca może doprowadzić do nowych metod leczenia zespołu stresu pourazowego, a także sposobów na poprawę pamięci u osób z demencją i innymi problemami poznawczymi.

Pamięć: It’s All About Connections

Kiedy się czegoś uczymy – nawet tak prostego jak czyjeś imię – tworzymy połączenia między neuronami w mózgu. Te synapsy tworzą nowe obwody między komórkami nerwowymi, zasadniczo przemodelowując mózg. Sama liczba możliwych połączeń daje mózgowi niezgłębioną elastyczność – każda ze 100 miliszych komórek nerwowych w mózgu może mieć 10 000 połączeń z innymi komórkami nerwowymi.

Te synapsy stają się silniejsze lub słabsze w zależności od tego, jak często jesteśmy narażeni na jakieś wydarzenie. Im bardziej jesteśmy narażeni na działanie (jak golfista ćwiczy swing tysiące razy), tym silniejsze połączenia. Im mniejsza ekspozycja, tym słabsze połączenie, dlatego tak trudnoatrakcyjne jest zapamiętanie takich rzeczy jak imiona ludzi po pierwszym przedstawieniu.

“To, co próbowaliśmy ustalić, to jak to się dzieje i jak wzmacniasz synapsy na poziomie molekularnym?” mówi Huganir.

Nowe odkrycia w pamięci

Wiele z pytań badawczych otaczających pamięć może mieć odpowiedzi w złożonych interakcjach pomiędzy pewnymi substancjami chemicznymi zastanymi w mózgu – szczególnie glutaminianem – a receptorami neuronów, które odgrywają kluczową rolę w sygnalizacji pomiędzy komórkami mózgowymi. Huganir i jego zespół odkryli, że kiedy myszy są narażone na traumatyczne wydarzenia, poziom neuronalnych receptorów dla glutaminianu wzrasta w synapsach w amygdali, centrum strachu w mózgu, i koduje strach związany z tym wspomnieniem. Usuwanie tych receptorów, jednak zmniejsza siłę tych połączeń, zasadniczo wymazując składnik strachu traumy, ale pozostawiając pamięć.

Teraz Huganir i jego laboratorium rozwijają leki, które celują w te receptory. Nadzieją jest to, że inaktywacja receptorów może pomóc ludziom z zespołem stresu pourazowego poprzez zmniejszenie strachu związanego z traumatycznym wspomnieniem, podczas gdy wzmocnienie ich może poprawić uczenie się, szczególnie u osób z zaburzeniami funkcji poznawczych lub chorobą Alzheimera.

.