“Obejrzymy z tobą mecz piłki nożnej, a potem pójdziemy na kolację z naszym mężem…” Jej słowa zatrzymały się na krótko. Poczuliśmy ich ciężar, gdy tylko dźwięk wydostał się z jej ust. I niezręczna cisza wypełniła samochód.

Mężowie. Chciała powiedzieć: mężowie. Wszyscy to wiedzieliśmy; słyszeliśmy, że to nadchodzi. Tylko, że jej męża już tu nie było. Owdowiała już od kilku miesięcy i wciąż przystosowywała się do nowej roli. Samotnie.

Dyskomfort był namacalny.

Co powiesz, kiedy nie wiesz, co powiedzieć?

Czy odwracasz wzrok i patrzysz w dal? Udajesz, że naprawdę nie wiedziałeś, co będzie dalej? Czy dajesz łatwe wyjście i zmieniasz temat, wtrącasz się z szybkim ratunkiem, który znieczula wszystkich zaangażowanych?

Nie mogłam udawać, że nie widziałam tego chwilowego błysku rozpoznania i bólu w jej oczach, jej własnego zaskoczenia wciąż surowymi ranami, których uczy się strzec tak ostrożnie.

Na pewno mogłam to zignorować, ale raniący nie mają takiej możliwości. Nie mogą udawać, że nic z tego nie ma miejsca.

Więc pochyliłam się delikatnie, ostrożnie, i powiedziałam: “Czasami słowa wciąż wypadają w ten sposób, prawda?”

Kontynuuj czytanie tutaj.

Dziesięć lat temu przeszłam przez jeden z najtrudniejszych lat w moim życiu. Przez trudną ciążę przywitaliśmy i pożegnaliśmy naszą pierworodną córkę w tym samym momencie.

Nie ma słów na niektóre z najtrudniejszych życiowych prób. Kiedy ludzie wokół nas przechodzą przez trudne rzeczy – rozwód i stratę, odrzucenie i żal – ból jest prawdziwy, a słowa wydają się niezręczne.

Ale co, jeśli noszenie brzemion drugiej osoby jest tak samo widzeniem, jak robieniem. Co jeśli to nie odwracanie wzroku od bólu, nie ukrywanie go, ale trzymanie kogoś za rękę w tym, co nieporządne, nawet jeśli słowa cię zawodzą.

.