Dyskusja

Badanie to wzbogaciło literaturę naukową poprzez przeprowadzenie oceny zachowań związanych z ustawianiem drabiny w środowisku terenowym. Pomimo kilku metod, które zostały już opracowane, aby pomóc pracownikom w osiągnięciu zalecanego kąta 75,5° przy rozstawianiu drabiny, jak podsumowano we wstępie, wyniki naszego badania wykazały, że metody te są nadal rzadko stosowane w praktyce. Rzeczywiste kąty ustawienia 265 drabin przez 67 uczestników wyniosły średnio 67,3° z odchyleniem standardowym 3,22°, czyli znacznie mniej niż zalecane 75,5°. Powody, dla których uczestnicy preferowali płytszy kąt, nie są jasne, ale uczestnicy badania terenowego przeprowadzonego przez Knoxa i Van Bree (2010) stwierdzili, że ich ustawienie wyglądało prawidłowo na podstawie wcześniejszych doświadczeń. Chociaż wszyscy uczestnicy zostali przeszkoleni przez firmę uczestniczącą w badaniu w zakresie zalecanych metod ustawiania drabin, a 78 z 82 uczestników (95,1%) wykazało w ankiecie swoją wiedzę na temat metod stosowanych do ustawiania drabin, tylko trzech z 67 uczestników faktycznie stosowało te metody w swojej codziennej pracy. Istnieje znaczna rozbieżność pomiędzy wiedzą pracowników a ich rzeczywistymi zachowaniami w zakresie rozstawiania drabin.

Niemniej jednak wyniki uzyskane w obecnym eksperymencie terenowym mieszczą się w zakresach wyników podawanych w literaturze, głównie z badań laboratoryjnych. Średni kąt uzyskany w obecnym badaniu, 67,3°, jest nieco większy niż 66,9° podany przez Young i Wogalter (2000) oraz 66,3° przez Häkkinen, Pesonen i Rajamaki (1988), i nieco mniejszy niż 69,1° podany przez Knox i Van Bree (2010), 71,3° przez Simeonov et al. (2013) oraz 71,9° przez Irvine i Vejvoda (1977), wszystkie przy użyciu metody preferencji użytkownika w warunkach laboratoryjnych. Odchylenie standardowe wynoszące 3,22° uzyskane w obecnym badaniu jest znacznie mniejsze niż 6,1° odnotowane przez Young i Wogalter (2000) oraz 5,2° przez Knox i Van Bree (2010). Dla porównania, w badaniu Knoxa i Van Bree (2010), opartym na 100 pomiarach terenowych kątów nachylenia przenośnych drabin prostych, odnotowano średnią wartość 67,2° z odchyleniem standardowym 4,8°. Chociaż średnie kąty w obu badaniach różniły się tylko o 0,1°, w obecnym badaniu, w którym uczestnicy zostali przeszkoleni w zakresie ustawiania drabiny, zróżnicowanie kątów było mniejsze niż w badaniu terenowym przeprowadzonym przez Knoxa i Van Bree (2010), w którym uczestnicy nie zostali przeszkoleni.

Wymagany współczynnik tarcia u podstawy drabiny wzrósł średnio o 73 do 77%, gdy kąt nachylenia drabiny został zmniejszony z 75° do 65° (Chang, Chang, i Matz 2005; Chang et al. 2004). Średni kąt w bieżącym badaniu był o 8,2° niższy niż zalecany kąt 75,5° dla ustawienia, więc potencjalne ryzyko ześlizgnięcia się drabiny u podstawy mogło znacznie wzrosnąć w porównaniu z ryzykiem przy kącie 75,5°. Oprócz kąta nachylenia drabiny prawdopodobieństwo zsunięcia się u podstawy zależy również od wysokości wchodzenia użytkownika oraz dostępnego współczynnika tarcia (ACOF) między butami drabiny a podłogą. Jeżeli ACOF jest wystarczająco wysoki, może być miejsce na dopuszczenie płytszego kąta nachylenia bez ryzyka wyślizgnięcia się podstawy drabiny, ale nie jest to zalecane, ponieważ przeciętny użytkownik nie może określić, czy sytuacja pozwala na płytszy kąt, a opcje wysokości wspinania i miejsca ustawienia mogą być dość ograniczone w warunkach terenowych.

Pośród wyników zgłoszonych w literaturze, Irvine i Vejvoda (1977) oraz Simeonov et al. (2013) podali, że różne długości drabiny użyte w ich eksperymentach miały znaczący wpływ na kąt nachylenia. Pomimo tego, że długości drabin w obecnym badaniu nie były kontrolowane i mogły mieć dowolną wartość, w zależności od wymagań stanowiska, korelacja pomiędzy kątem pochylenia a długością drabiny była również istotna statystycznie. Ponadto Irvine i Vejvoda (1977) odnotowali kąt 68,70° dla drabiny o długości 4,88 m w porównaniu z 73,97° dla drabiny o długości 12,19 m przy zastosowaniu metody preferencji użytkownika. Simeonov et al. (2013) podali średnie kąty drabiny wynoszące 69,4° i 74,1° odpowiednio dla drabin o długości 2,75 i 6,41 m przy zastosowaniu metody bez instrukcji oraz 72,0° i 75,3° odpowiednio dla drabin o długości 2,75 i 6,41 m przy zastosowaniu metody “stand and reach”. Wyniki z pracy Irvine i Vejvoda (1977) sugerują tempo wzrostu długości drabiny dla kąta jako 0,72°/m, natomiast wyniki z pracy Simeonov i wsp. (2013) sugerują tempo wzrostu długości drabiny dla kąta jako 1,28 i 0,90°/m odpowiednio dla metody bezinstruktażowej i metody stojak i wysięgnik. Zgodnie z przedstawionym wcześniej równaniem regresji, tempo przyrostu długości drabiny dla kąta na poziomie 0,83 °/m dla wyników uzyskanych w bieżącym eksperymencie mieści się w zakresie danych podawanych w literaturze. Wyniki uzyskane w bieżącej obserwacji terenowej mieszczą się w zakresie wyników uzyskanych w laboratoriach.

W podręczniku szkoleniowym tej firmy jest wyraźnie napisane, że pracownicy muszą utrzymywać właściwy kąt wchodzenia na drabinę w stosunku 4:1: na każde 4 stopy (1,2 m) wzniesienia, podstawa drabiny powinna być oddalona o 1 stopę (0,3 m) od obiektu, o który drabina się opiera. Wszystkie drabiny proste mają ilustrację przedstawiającą metodę “stój i sięgaj”, która jest standardowym wymogiem dla drabin dostępnych w handlu. Podczas szkolenia firmowego instalatorzy ćwiczyli ustawianie drabiny metodą 4 do 1 lub metodą “stój i sięgaj”. Podczas stosowania metody 4 do 1 uczono ich mierzenia odległości przez liczenie liczby szczebli i szacowanie odległości w poziomie za pomocą kroku. W przeciwieństwie do większości wcześniejszych badań opisanych w literaturze, wszyscy uczestnicy obecnego badania przeszli szkolenie w zakresie ustawiania drabin i znali standardowe metody ustawiania drabin, takie jak 4 do 1 lub metoda stania i sięgania.

Ze względu na różne wysokości, na które trzeba było wchodzić w ciągu dnia, uczestnicy zwykle przewozili kilka drabin na ciężarówkach. Typowa była długa drabina rozstawna, zwykle o długości 8,53 m. Uczestnicy przewozili również dwie dodatkowe drabiny (krótszą drabinę rozstawną i drabinę stopniową) lub drabinę łączoną, która mogła być używana zarówno jako drabina prosta, jak i drabina stopniowa. Długa drabina była dostarczana przez firmę, ale pozostałe drabiny mogły być dostarczane przez firmę lub stanowić własność uczestników. Zazwyczaj drabiny stopniowe były krótsze niż krótsze drabiny proste. W rzadkich przypadkach uczestnicy korzystali z bardzo krótkich drabin w domu klienta, co wynikało z wygody. W celu uzyskania niższej wysokości roboczej uczestnicy często używali drabiny schodkowej jako drabiny prostej. Jest to powód, dla którego niektóre długości robocze przedstawione na rys. 22 są bardzo krótkie. Szczeble i stopki drabiny schodkowej są ustawione pod kątem, aby można było ich używać z otwartymi sekcjami i zablokowanymi rozpieraczami. Niektórzy uczestnicy używali drabiny schodkowej jako drabiny prostej z zamkniętymi sekcjami. Mogłoby to być niebezpieczne, ponieważ szczeble i buty nie są zaprojektowane do tego typu użytkowania; nogi drabiny mogłyby się łatwiej wysunąć, a stopy zsunąć ze szczebli.

Większość badań dotyczących ustawienia drabiny prostej została przeprowadzona w środowiskach laboratoryjnych (kontrolowanych). Ustawienie drabiny rzadko było badane w warunkach terenowych. W przeciwieństwie do badania terenowego opisanego przez Knoxa i Van Bree (2010), w obecnym badaniu przeanalizowano stosowaną metodę rozstawiania oraz rzeczywiste wyniki rozstawiania (kąt), a także wiedzę profesjonalnych instalatorów z firmy działającej w branży telewizji kablowej i innych płatnych telewizji. Typowe podejście do poprawy bezpieczeństwa polega na szkoleniu, które może obejmować transfer wiedzy i praktyki. W obecnym badaniu wszyscy uczestnicy przeszli szkolenie, a większość z nich wykazała się wiedzą na temat prawidłowych metod ustawiania za pomocą kwestionariusza. Wydaje się jednak, że zdobyta wiedza nie została przeniesiona na grunt praktyczny – zaobserwowano, że tylko trzech z 67 uczestników stosowało zalecaną metodę ustawiania drabin prostych. Większość kątów nachylenia była mniejsza niż 75,5° zalecane przez normę ANSI. Na podstawie obserwacji z tego eksperymentu można stwierdzić, że typowe zachowania podczas ustawiania drabiny polegały na ustawieniu jej prosto przy ścianie, bez lub z niewielką regulacją w przypadku krótszych drabin, oraz z pewną regulacją i sprawdzeniem stabilności i ustawienia w pionie w przypadku dłuższych drabin. Podczas ustawiania drabiny uczestnicy przez większość czasu patrzyli w górę, w kierunku górnej części drabiny, a w dół spoglądali głównie w celu sprawdzenia stabilności. Ocena długości roboczej długich drabin z podstawy podczas rozstawiania drabiny może być dość trudna, więc zastosowanie metody 4 do 1 podczas rozstawiania może być trudne, chyba że uczestnicy poświęcą czas na sprawdzenie odległości.

Nawet ci, którzy prawidłowo zastosowali metodę stania i sięgania, uzyskali kąty nachylenia od 65,0° do 71,1°, które nadal były znacznie mniejsze niż zalecane przez ANSI 75,5°. Na podstawie danych antropometrycznych dostępnych w literaturze Irvine i Vejvoda (1977) podali, że w przypadku 95% mężczyzn należałoby się spodziewać ustawienia drabin pod kątem od 70,7° do 71,7° przy zastosowaniu metody stania i sięgania. Campbell i Pagano (2014) faktycznie zmierzyli wysokość ramion i długość ramienia od środka ramienia do środka dłoni każdego uczestnika i doszli do szacunkowej średniej 74,2°. Dodatkową dyskusję na temat szacunków metody stania i sięgania przy użyciu danych antropometrycznych można znaleźć w Knox i Van Bree (2010).

Przemysł instalacji telewizji kablowej i innych płatnych telewizji jest środowiskiem pracy o szybkim tempie. Pracownicy są wynagradzani za wykonane zadania, więc istnieje bodziec do szybkiego wykonania każdego zadania, jak opisano w podobnej sytuacji w środowisku doręczycieli poczty (Bentley i Haslam 1998). Chociaż uczestnicy twierdzili, że przeszli szkolenie w zakresie ustawiania drabiny i byli świadomi prawidłowych metod ustawiania, większość z nich nie stosowała metod nauczanych podczas szkolenia w swojej codziennej pracy. Nie badaliśmy powodów, dla których uczestnicy nie stosowali tych metod, choć potencjalnym czynnikiem może być szybkie tempo pracy i zachęta do szybkiego kończenia zadań. Wyniki opublikowane przez Simeonov et al. (2013) wskazały, że czasy potrzebne do ustawienia drabiny zarówno przy użyciu wskaźnika pęcherzykowego, jak i metody antropometrycznej były dłuższe niż w przypadku metody preferencji użytkownika. Chociaż zgłosili oni metodę wskaźnika multimodalnego, która wymagała jeszcze mniej czasu niż metoda preferencji użytkownika, nie jest jasne, czy nowa metoda, którą oceniali, byłaby szeroko akceptowana przez użytkowników drabin.

Istnieją pewne ograniczenia obecnego badania, które potencjalnie mogą zostać uwzględnione w przyszłych badaniach. Po pierwsze, R2 dla równania regresji między kątem nachylenia a długością drabiny wynosiło tylko 0,08. Chociaż mogliśmy wyjaśnić tylko 8% wariancji z długości drabiny, chcieliśmy potwierdzić związek między nachylonym kątem i długością drabiny w środowisku terenowym, jak podano w badaniach laboratoryjnych. Po drugie, w niniejszym badaniu przeanalizowano potencjalną lukę między zalecanymi metodami ustawiania drabiny a rzeczywistymi kątami ustawienia drabiny w terenie. Nie ocenialiśmy konkretnego programu szkoleniowego, a jedynie to, czy zaobserwowano przeniesienie szkolenia w teren. Ze względu na nieingerencyjną strukturę badania nie mogliśmy udzielić uczestnikom informacji zwrotnej na temat ich ustawień drabiny ani zapytać ich o powody, dla których wybrali takie, a nie inne metody. Przydatna mogłaby być próba zidentyfikowania powodów, dla których pracownicy nie stosują metody ustawiania, której nauczyli się podczas szkolenia, w szczególności behawioralnych aspektów ustawiania drabiny. W przyszłych badaniach można opracować specjalny program szkoleniowy, stosując go w grupie eksperymentalnej i grupie kontrolnej, aby wykazać wpływ programu szkoleniowego. Ponadto, ponieważ dane zostały zebrane tylko w jednym punkcie czasowym/jednym dniu od każdego pracownika, można zebrać dane podłużne z wielu dni od tych samych pracowników, aby wykazać spójność zachowań pracowników przy rozstawianiu drabin. Ponieważ w badaniu uczestniczyła tylko jedna firma z jednym programem szkoleniowym, należy zachować ostrożność przy uogólnianiu wyników na inne firmy lub inne branże.

.