Przy prognozowanych opadach deszczu, chcieliśmy poświęcić chwilę i odwiedzić problem, który wydaje się być plagą okolicznych szlaków każdej zimy – wilgotne warunki na szlakach. Nie zrozum nas źle, uwielbiamy lepki brud jak każdy, jednak istnieje cienka granica pomiędzy brązowym puchem, a mokrym lub błotnistym szlakiem. Po prostu, jeśli błoto lub mokry szlak przykleja się do buta lub opony, powinieneś zawrócić. Kiedy napotkasz błotnistą plamę, nie zakładaj, że reszta trasy będzie lepsza. Częściej niż nie, będzie tylko gorzej i powinieneś zrezygnować, gdy jesteś jeszcze do przodu.

Po pierwsze, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że nie każdy brud jest równy. W regionach takich jak pacyficzny północny zachód, warunki mokrego szlaku są powszechne i akceptowane jako część sportu. Natomiast w klimacie Georgii, te same warunki mogą mieć dość drastyczne konsekwencje dla szlaku i twojego roweru. Po drugie, pora roku, a także ekspozycja i wysokość nad poziomem morza wpływają na to, jak wilgoć i opady wpływają na szlak. W zimie szlaki są bardziej nasycone i zatrzymują więcej wody, przez co wyschnięcie po deszczu zajmuje kilka dni, w przeciwieństwie do późniejszego lata i jesieni, gdzie wieczorna burza z piorunami pozostawia je miłe i lepkie następnego ranka. Z tego powodu rozumiemy, że gówno się zdarza. Przez złe okoliczności, albo zły osąd, wszyscy znaleźliśmy się w sytuacjach i na szlakach, na których nie powinniśmy byli być. Nie jesteśmy tu po to, by obarczać winą, czy być nazistami szlaków, ale po prostu by szerzyć świadomość i zachęcać wszystkich do bycia rozważnymi użytkownikami szlaków. W końcu to są nasze szlaki, opłacane w dużej mierze z naszych datków, podatków i pracy wolontariuszy. To od nas zależy, czy będziemy je chronić i utrzymywać przez kolejne lata.

Zagrożenie szlaku #1 : Koleiny &Erozja

Jedną z odpowiedzi, którą często słyszymy w odniesieniu do jazdy po mokrych szlakach jest “one same się naprawiają” i “rowery górskie mają wystarczające zawieszenie, aby poradzić sobie z uszkodzeniami szlaku”. Nie i nie. Uszkodzenia szlaku i erozja, które powstają z czasem w wyniku prawidłowego użytkowania, to zupełnie inna bestia niż ta, która powstaje w wyniku nadużycia. Raz utworzona koleina jest tylko pogarszana przez dalszą jazdę i wodę, co wymaga wielu godzin pracy, aby ją naprawić. Ponadto, tak bardzo pożądane przez nas wyboje i spływy nie pasują do płynącej wody, która wybiera drogę najmniejszego oporu. Koleiny tworzą niskie miejsca, które zatrzymują wilgoć, która w przeciwnym razie spłynęłaby ze zbocza, pogłębiając się z czasem, tworząc mini kanały, które są idealne, aby złapać przednią oponę i wyrzucić cię za bary. Chcesz, aby Twoje trasy wyglądały jak Wielki Kanion? My też nie.

Powyżej: Zwróć uwagę na pionowy kanał w centrum tego idealnie bermy szlaku po lewej stronie. Jeśli nie zostanie to poprawione, będzie się to tylko pogarszać prowadząc do masywnych kolein, które sprawią, że szlak nie będzie nadawał się do jazdy, jak pokazano na zdjęciu po prawej.

Zagrożenie #2: Poszerzanie szlaku

Gdy szlaki są mokre, a koleiny zaczynają się tworzyć, naturalnie ludzie mają tendencję do jeżdżenia wokół nich, stąd poszerzanie ścieżki singletracka. Jednym z argumentów przeciwko udostępnianiu szlaków rowerzystom górskim są szkody, jakie wyrządzają oni wrażliwym środowiskom. W rzeczywistości, gdy rowery poruszają się po wyznaczonej ścieżce, ich wpływ jest bardzo niewielki. Szkody pojawiają się dopiero wtedy, gdy rowerzyści zaczynają ścinać zakręty, objeżdżać mokre miejsca i wykuwać własne ścieżki. Zachowaj jednoślady jako jednoślady, a gdy napotkasz mokre fragmenty szlaku, weź pod uwagę potencjalne konsekwencje poruszania się po błocie. Jest to istotne nie tylko dla zrównoważonego rozwoju szlaków, ale dla zapewnienia nam, jako rowerzystom górskim, dostępu do szlaków na wiele lat w przyszłości.

Powyżej: Po lewej stronie widać zniszczenia spowodowane chodzeniem ludzi po błotnistych miejscach. To co zaczęło się jako jednotorowy szlak, teraz zostało poszerzone od niewłaściwego użytkowania. Po prawej stronie widać początki poszerzania szlaku. Z czasem te dwie ścieżki połączą się i doprowadzą do dalszej erozji zbocza i szlaku, co w końcu uczyni go nieprzejezdnym. Pamiętaj, aby zachować singletrack single.

Zagrożenie #3 : Uszkodzenie roweru

Chociaż ma to mniej wspólnego ze szlakiem, powinno równie prawdopodobnie wpłynąć na twój proces podejmowania decyzji. Nie ma szybszego sposobu na zrujnowanie układu napędowego, klocków hamulcowych, a także amortyzatorów, widelców i uszczelek łożysk, niż sponiewieranie ich przez najlepszą glinę Utah. Piaszczyste gleby występujące na tym obszarze mogą szybko zamienić się w czerwono-brązową pastę przypominającą klej, która znajdzie drogę do każdej szczeliny w twoim rowerze. Choć powyższe zdjęcie może wydawać się drastyczne, zadziwiające jest, jak szybko błoto może się nawarstwić, pozostawiając twój rower niezdatnym do jazdy i o 20 funtów cięższym, gdy niesiesz go z powrotem do samochodu.

Powyżej: Jazda w mokrych i błotnistych warunkach nie tylko niszczy szlaki, ale i morduje układy napędowe. Jeśli nie lubisz wydawać dodatkowych kilkuset dolarów na nowe klocki hamulcowe, łańcuch i uszczelki, a także nie chcesz spędzić soboty na czyszczeniu każdego zakamarka roweru zamiast na jeździe, trzymaj się z dala od błotnistych szlaków i planuj pogodę! Zaufaj nam, byliśmy tam wcześniej i to jest do bani.

Z tym powiedziane, wiemy, że proszenie wszystkich o czekanie aż wszystkie szlaki będą w 100% suche przed wyruszeniem na nie jest tak skuteczne jak edukacja abstynencji. Nikt nie lubi, gdy mówi mu się, co ma robić, zwłaszcza w naturze, jednak prosimy, abyś wziął odpowiedzialność za swoje działania i rozważył potencjalny wpływ, jaki wywierasz teraz i w przyszłości. Pomyśl o tym w ten sposób: im więcej czasu nasze ekipy szlakowe muszą spędzać na naprawianiu szlaków, tym mniej czasu i wysiłku mogą przeznaczyć na nowe i ulepszone szlaki.

(Ten artykuł został pierwotnie umieszczony na stronie http://parkcitymountainbike.com/, zmieniliśmy go, aby odnosił się do naszego obszaru i klimatu.)

.