Przeciążenie objętościowe jest ważnym celem klinicznym w leczeniu niewydolności serca, zwykle rozwiązywanym za pomocą diuretyków pętlowych. Ważna i trudna podgrupa pacjentów z niewydolnością serca wykazuje przeciążenie płynami pomimo stosowania znacznych dawek diuretyków pętlowych. Jedną z metod przezwyciężenia oporności na diuretyki pętlowe jest dodanie diuretyku tiazydowego w celu uzyskania synergizmu diuretycznego poprzez “sekwencyjną blokadę nefronów”, opisaną po raz pierwszy ponad 40 lat temu. Chociaż potencjalnie może ona wywoływać diurezę u pacjentów opornych na duże dawki diuretyków pętlowych, strategia ta nie została poddana badaniom klinicznym na dużą skalę w celu ustalenia bezpieczeństwa i skuteczności klinicznej. Podsumowujemy istniejące piśmiennictwo oceniające połączenie diuretyków pętlowych i tiazydowych u pacjentów z niewydolnością serca, aby opisać możliwe korzyści i zagrożenia związane z tą terapią. Skojarzona terapia diuretyczna z użyciem któregokolwiek z kilku diuretyków tiazydowych może ponad dwukrotnie zwiększyć dobowe wydalanie sodu z moczem w celu wywołania utraty masy ciała i ustąpienia obrzęków, z ryzykiem wywołania ciężkiej hipokaliemii, hiponatremii, hipotensji i pogorszenia funkcji nerek. Przedstawiamy rozważania na temat rozważnego stosowania tej terapii i analizujemy potencjalne błędne przekonania dotyczące tego od dawna stosowanego podejścia do diuretyków. Wreszcie staramy się podkreślić potrzebę przeprowadzenia pragmatycznych badań klinicznych dla tej powszechnie stosowanej terapii.

.