“Amerykanin kocha swoją rodzinę. Jeśli zostaje mu jakaś miłość do jakiejś innej osoby, to na ogół wybiera Marka Twaina.” – Thomas Edison

Świat zna go jako Marka Twaina, wiecznie cytowanego pisarza takich klasycznych amerykańskich powieści jak Przygody Huckleberry Finna czy Tomek Sawyer. Ale niektórzy ludzie nie wiedzą, że Samuel Clemens to nazwisko, pod którym się urodził – ani że opublikował Pamiętniki Ulyssesa S. Granta, jedną z najpopularniejszych książek XIX wieku.

Urodzony na Florydzie, w stanie Missouri, w 1835 roku, Samuel Clemens przeprowadził się do Hannibal, miasteczka nad rzeką Missisipi, gdy miał cztery lata. Kiedy Samuel miał 11 lat, zmarł jego ojciec i chłopiec poszedł do pracy, aby pomóc utrzymać rodzinę. W wieku 13 lat zaczął pracować jako praktykant w drukarni u swojego brata Oriona, który wydawał gazetę w Hannibal. Jako młody człowiek, Clemens pracował jako drukarz w wielu miastach i miasteczkach, w tym w Nowym Jorku, Filadelfii i St. Louis.

Przez lata Samuel pisał krótkie, zabawne historyjki i opowiadania o życiu w Ameryce. Kilka z nich nawet opublikował. Ale około 1857 roku, podczas podróży w dół Mississippi, porzucił pisanie, aby zrealizować marzenie swojego życia – zostać pilotem łodzi rzecznej. Po 18 miesiącach ciężkiej pracy zdobył licencję pilota. W sumie, Twain spędził cztery lata parując w górę i w dół Missisipi.

Gdy wybuchła wojna secesyjna, Twain spędził kilka tygodni w armii konfederackiej, zanim zrezygnował i udał się do Nevady, gdzie jego brat Orion został mianowany sekretarzem terytorialnym. Tam Clemens zaczął znowu pisać i przyjął pseudonim “Mark Twain”. Termin używany w żegludze rzecznej, “Mark Twain” oznacza wodę o głębokości dwóch sążni (lub około 12 stóp).

Doświadczenia Clemensa w pierwszych trzech dekadach jego życia stały się pożywką dla historii, które później napisze. Jeden słynny incydent z czasów wojny secesyjnej, który Twain opisał później w Roughing It, uwiecznił pojemnik ze zwykłą mąką jako Narodowy Sanitarny Worek Mąki. W 1864 roku mężczyzna z Nevady o nazwisku Reuel Gridley otrzymał 50-funtowy worek mąki jako zapłatę za zakład i postanowił wystawić go na aukcję, z której dochód miał być przeznaczony dla nowo powstałej Komisji Sanitarnej Stanów Zjednoczonych, prekursora Czerwonego Krzyża. Zwycięzca aukcji natychmiast wystawił mąkę na ponowną licytację, podobnie jak następny zwycięzca. Worek raz po raz zmieniał właściciela i wędrował z miasta do miasta, ale pozostał na bloku aukcyjnym, gdy Gridley zebrało zdumiewającą sumę 150 000 dolarów na rzecz rannych żołnierzy i marynarzy Unii. Jak opisałby to później Twain, zbieg okoliczności, jakimi były czasy prosperity dla poszukiwaczy z Nevady i rosnące zapotrzebowanie na datki na cele charytatywne w związku z wojną, był “szczęśliwą rzeczą”. W czasach górniczego boomu w Nevadzie, wyjaśnił Twain, “pieniędzy było cudownie dużo. Problemem było, nie jak je zdobyć, ale jak je wydać, jak je roztrwonić, pozbyć się go, roztrwonić go.”

W 1865 roku Twain opublikował “The Celebrated Jumping Frog of Calaveras County,” humorystyczna opowieść, która przyniosła mu uwagę kraju. Po niej, w 1869 roku, opublikował “Innocents Abroad”, swoją pierwszą najlepiej sprzedającą się książkę. Opowiadała ona o podróży, którą odbył do Europy i na Bliski Wschód.

Twain ożenił się z kobietą o imieniu Olivia Langdon w 1870 roku. W ich domu w Hartford, Connecticut, Twain napisał powieści, które uczyniły go amerykańskim skarbem. Wśród nich były Roughing It (1872), Tom Sawyer (1876) i Huckleberry Finn (1884). Książki sprzedawały się dobrze, ale Twain borykał się z problemami finansowymi. Jako kiepski biznesmen, inwestował większość swoich zarobków w bezwartościowe wynalazki i często popadał w długi. Ale jego związek z Ulysses S. Grant pomógł Twain przynieść w niektórych desperacko needed cash.

Twain usłyszał plotkę, że ex-prezydent i bohater wojny secesyjnej był zainteresowany w publikacji swoich pamiętników. Odwiedził Granta i zaproponował układ. Jeśli Grant pozwoliłby Twainowi opublikować swoje wspomnienia, dałby Grantowi 75% zysków. Podobnie jak Twain, Grant miał problemy finansowe. Po namyśle, zgodził się pozwolić Twainowi wykonać tę pracę.

Charles L. Webster & Company, wydawca, którego współwłaścicielami byli Twain i mąż jego siostrzenicy, opublikował Pamiętniki Granta w 1885 roku, wkrótce po śmierci Granta. Twain rozesłał sprzedawców po całym kraju, by sprzedawali to dzieło, które było oferowane jako dwutomowy zestaw z trzema oprawami do wyboru. Wielu sprzedawców było weteranami wojny secesyjnej. Nosili mundury wojskowe, aby wzbudzić współczucie dla Granta, który zmarł zaledwie kilka dni po ukończeniu rękopisu.

Twain doceniał pisarstwo Granta i szczerze chwalił Pamiętniki. O Grancie napisał: “Oto prosty żołnierz, który, nieuczony przez jedwabistych mistrzów frazeologii, połączył słowa ze sztuką przewyższającą sztukę szkół i włożył w nie coś, co wciąż będzie przywoływać do amerykańskich uszu, tak długo, jak Ameryka będzie trwać, walec jego zaginionych bębnów i trucht jego maszerujących zastępów.”

Pamiętniki Granta zdobyły uznanie krytyków i sprzedano około 300 000 kompletów. Wdowa po nim, Julia, otrzymała ponad 400 000 dolarów w tantiemach od projektu. Twain zarobił aż $100,000, ale nadal walczył. Webster & Company zbankrutował. Twain został zmuszony do pisania i wykładania, aby spłacić swoje długi, co w końcu mu się udało. Śmierć jego żony i dwóch córek przyczyniła się do głębokiego smutku, którego Twain doświadczył w późniejszych latach. Zmarł w Redding, Connecticut, w 1910 roku, z niedokończoną autobiografią.