Podstawy

Latający lis, znany również jako nietoperz lis, to rodzaj megabatów (Pteropus). Istnieje ponad 60 gatunków nietoperzy należących do tego rodzaju i można je znaleźć na tropikalnych wyspach od Madagaskaru do Australii i Indonezji do kontynentalnej Azji. Są to nietoperze owocowe starego świata.

Lisy latające są największymi nietoperzami, przy czym niektóre gatunki mają rozpiętość skrzydeł 5 stóp (1,5 metra), a długość głowy i ciała wynosi 16 cali (40 cm). Jak sugeruje ich wspólna nazwa, latający lis ma głowę w kształcie lisa, z małymi uszami i dużymi oczami. Ich palce mają ostre, zakrzywione pazury.

Te duże nietoperze jedzą owoce i inną roślinność, a także będą spożywać owady, które lokalizują za pomocą wyostrzonego zmysłu węchu. Większość gatunków jest nocna i poruszają się za pomocą wzroku, ponieważ większość gatunków nie może używać echolokacji jak inne nietoperze. Nietoperze te mają widzenie obuoczne i mogą widzieć w warunkach słabego oświetlenia.

Te inteligentne zwierzęta żyją w dużych koloniach, które składają się z jednostek i grup rodzinnych. Zakładają one stałe i półstałe obozy w miejscach, które znajdują się w pobliżu źródeł pożywienia. O świcie i zmierzchu, te lisy latające można usłyszeć czyniąc różne połączenia, aby komunikować się, jak wychodzą do paszy lub jak wracają do snu. Ponieważ są one głównie nocturnal, oni grzędę w drzewach w ciągu dnia.

Latające lisy mają długą żywotność i powolne reprodukcji, z większości samic produkujących tylko jedno potomstwo rocznie. To sprawia, że są one podatne na pewne zagrożenia, takie jak uboju, overhunting, i klęsk żywiołowych. Sześć gatunków wyginęło w ostatnich czasach z powodu nadmiernego polowania. Lisy latające są często uważane przez rolników za szkodniki ze względu na szkody, jakie wyrządzają w uprawach. W szczególności lisy latające zostały oskarżone o niszczenie upraw owoców i orzechów w kilku krajach, w tym areca w Indiach; migdały, mango i guawa na Malediwach; liczi na Mauritiusie; i owoce pestkowe w Australii.

The IUCN ocenił 62 gatunki lisa latającego do 2018 roku. Spośród tych 62, 3 są uważane za krytycznie zagrożone, 7 jest wymienionych jako zagrożone, 20 jest wymienionych jako narażone, 6 jako bliskie zagrożenia i 14 jako najmniejszej troski. W przypadku pozostałych 12 gatunków, 8 nie ma wystarczających danych, aby dokładnie ocenić ich status, a 4 są uważane za wymarłe.

Gatunki godne uwagi

Szarogłowy lis latający (Pteropus poliocephalus) jest największym gatunkiem nietoperza w Australii. Jest to jedyny australijski endemiczny gatunek lisa latającego i jest wymieniony jako zagrożony przez IUCN.

Duży lis latający (Pteropus vampyrus) jest jednym z największych gatunków nietoperzy. Ma długie i wełniste włosy, z samcami, które mają sztywniejsze i grubsze płaszcze niż samice. Kolor i tekstura płaszcza może również różnić się między płciami i klasami wiekowymi.

Indyjski Flying Fox (Pteropus giganteus) jest endemiczny dla południowo-środkowej Azji. Te latające lisy żyją w lasach tropikalnych i bagnach i są najbardziej prawdopodobne, aby znaleźć w pobliżu zbiorników wodnych, gdzie grzędę wśród banyan, tamaryndowiec i fig trees.

Lyle’s Flying Fox (Pteropus lylei) występują w Wietnamie, Kambodży i Tajlandii. Występują one również w prowincji Yunnan w Chinach. Są to średniej wielkości nietoperze, które są głównie ciemne w kolorze, z wyjątkiem kołnierza z pomarańczowym futrem. Nietoperze te są zagrożone przez utratę siedlisk, polowania i prześladowania przez gospodarstwa rolne i są wymienione jako narażone.

Mały rudy lis latający (Pteropus scapulatus) to małe latające lisy, które są wyjątkowymi lotnikami i bardzo dobre we wspinaczce. Są nomadyczne nietoperze, które poruszają się z lasu do lasu lub obszarów przybrzeżnych w poszukiwaniu swoich ulubionych pokarmów. Występują w północnej i wschodniej Australii.

Fun Facts about the Flying Fox!

Lisy latające są interesującymi ssakami, które żyją w lasach tropikalnych i zapewniają cenne usługi ekosystemowe. Te skrzydlate stworzenia mają kilka biologicznych przystosowań, które czynią je szczególnie interesującymi do badania. Przyjrzyjmy się im bliżej!

Szybkie trawienie

Lisy latające, podobnie jak inne nietoperze, mają szybki system trawienia. Wyjątkowo dobrze przeżuwają i rozdrabniają swój pokarm. Oznacza to, że istnieje większa powierzchnia, na której mogą działać enzymy trawienne. Ich układ trawienny jest tak szybki, że mogą zacząć wypróżniać się w ciągu 30-60 minut po jedzeniu. Może to zmniejszyć obciążenie, jakie muszą dźwigać podczas lotu. Nietoperze te mogą spożywać od 25 do 35% masy ciała dziennie.

Latające lisy przenoszą wirusy

Latające lisy są znane z przenoszenia wirusów, w tym wirusa Hendra i australijskiego wirusa lizawirusa nietoperzy. Nietoperze te są znanymi nosicielami wirusa Hendra (HeV), który może czasami przenosić się na inne zwierzęta, w tym konie, gdzie może ostatecznie spowodować ich śmierć. Wirus HeV został po raz pierwszy wyizolowany w 1994 roku z próbek pobranych w Hendra, na przedmieściach Brisbane w Australii, podczas epidemii tej choroby układu oddechowego i neurologicznego u koni i ludzi. Zakażenie u ludzi jest rzadkie, w latach 1994-2013 odnotowano tylko siedem przypadków.

Australijski bat lyssavirus (ABLV) może być przenoszony z nietoperzy na ludzi. Wirus ten został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1996 roku i jest blisko spokrewniony z wirusem wścieklizny. Stwierdzono go u czterech gatunków lisów latających. Zakażenie ABLV u ludzi może być poważne i może prowadzić do paraliżu, delirium, drgawek i śmierci.

Witalna rola w ekosystemie

Lisy latające odgrywają ważną rolę w utrzymaniu zdrowych lasów tropikalnych, rozpraszając nasiona różnych roślin i zapylając kwiaty. Pyłek przykleja się do futra na ich ciałach, które następnie przenoszą na inne rośliny, gdy czołgają się lub latają między kwiatami i drzewami. Nietoperze są niezbędne dla funkcjonowania ekosystemów, w których występują, i stanowią blisko połowę gatunków ssaków występujących w większości lasów tropikalnych.

Nietoperze te są bardziej niezbędne dla ekosystemu niż kiedyś sądzono. Naukowcy wykazali ostatnio, że latające lisy są bardzo skuteczne w zapylaniu drzew durianowych, podczas gdy wcześniej sądzono, że są one niszczycielskie i powodują szkody w tej uprawie. W Tajlandii i Malezji tropikalne owoce duriana są bardzo cenione, ponieważ generują miliony dolarów amerykańskich w handlu lokalnym i międzynarodowym.