De lijst van markeringen en locaties is ontwikkeld door een panel van bluesgeleerden en -historici. De route is in fasen uitgevoerd naarmate er fondsen beschikbaar kwamen. De National Endowment for the Arts, National Endowment for the Humanities, en Mississippi Department of Transportation hebben subsidies verstrekt voor de financiering van verschillende markeringen, die mede worden gesponsord met fondsen van lokale gemeenschappen. De teksten van de markeringen zijn onderzocht en geschreven door de voormalige redacteuren van het tijdschrift Living Blues, Jim O’Neal en Scott Barretta, in samenwerking met een redactie- en ontwerpteam dat bestaat uit Wanda Clark; Chrissy Wilson; Allan Hammons; en Sylvester Oliver.
Voor de oprichting van de Mississippi Blues Trail, werden twee voorlopige markers geplaatst in Indianola, Mississippi, op een hoek waar B.B. King speelde als een jonge man, en in de Club Ebony.
De eerste drie Mississippi Blues Trail markers werden gewijd op 11 december 2006. De eerste, op Holly Ridge, is gewijd aan Delta blues pionier Charley Patton.
De tweede marker staat voor het Southern Whispers Restaurant op Nelson Street in Greenville. Nelson Street, waar in de loop der jaren vele nachtclubs, cafés en juke joints zijn gevestigd, was ooit het belangrijkste centrum van het Afro-Amerikaanse zaken-, amusements- en sociale leven in de Delta. Vele decennia lang trok deze historische strip mensen naar de bloeiende club scene om Delta blues; big band; jump blues; rhythm & blues; en jazz te horen.
De derde marker ceremonie was op de oorspronkelijke locatie van WGRM radiostation in Greenwood, waar B.B. King voor het eerst uitzond als een gospelzanger.
Tegen het einde van 2016 had de Mississippi Blues Trail bijna 200 markers geplaatst, niet alleen ter ere van individuele artiesten, clubs, platenmaatschappijen, radiostations en historische gebeurtenissen, maar ook ter viering van plantages, straten, steden en provincies die centra van bluesactiviteit waren. Ook de Mississippi State Penitentiary in Parchman werd herdacht, omdat folkloristen als Alan Lomax bij verschillende gelegenheden blues van gevangenen (met name Bukka White) vastlegden, daterend uit de jaren 1930.