Silność zagrożenia lawinowego wzrasta, gdy człowiek przemieszcza się na obszary lawinowe; dlatego też konieczne jest rozpoznanie potencjalnych zasięgów lawin z powietrza. Rozpoznanie to jest trudne do osiągnięcia, gdy człowiek nie ma możliwości obserwowania aktywności lawinowej na danym szlaku przez wystarczająco długi okres czasu, tak aby można było dokonać rozsądnej oceny potencjału zejścia lawiny.

Maksymalne zmierzone ciśnienie uderzenia lawiny wynosi 10 ton/ft, podczas gdy 1 ton/ft jest bardziej powszechne. Typowy zakres wynosi od 0,5 do 5,0 ton/ft. Podmuchy powietrza z lawin proszkowych powszechnie wywierają ciśnienie o sile 100 lb/ft. Ciśnienie wynoszące zaledwie 20-50 lb/ft jest w stanie wybić większość okien i drzwi. Drogi, autostrady i linie kolejowe są blokowane przez wiele godzin, a czasem dni, każdego roku z powodu lawin. Wielu narciarzy, innych sportowców zimowych i podróżników zostało rannych lub zabitych przez aktywność lawinową.

Brak rozpoznania potencjału zejścia lawin spowodował budowę budynków mieszkalnych w strefach zejścia lawin w Kolorado. Gdy wystąpi rzadkie, duże zdarzenie lawinowe, wystąpią uszkodzenia tych budynków, chyba że zostaną podjęte środki w celu ochrony istniejących struktur.

Ogólne kryteria rozpoznania

Daleko najbardziej wiarygodnym sposobem lokalizacji obszarów lawinowych jest badanie długoterminowych, szczegółowych zapisów zdarzeń z przeszłości, gdy są one dostępne. Takie zapisy są dostępne dla wielu miejscowości w Europie, ale niestety ich kompilacja w Kolorado dopiero się rozpoczyna.

Zwykle, dane dotyczące lokalizacji, częstotliwości lub ciężkości aktywności lawinowej są całkowicie pozbawione, gdy nowe obszary są rozważane dla autostrad, sportów zimowych, operacji górniczych lub miejsc zamieszkania w górach. Bez odpowiednich zapisów zdarzeń z przeszłości, najlepszą alternatywą jest uzyskanie danych, które są dostępne, zbadanie terenu, sporządzenie mapy wszystkich rozpoznawalnych ścieżek, oszacowanie częstotliwości i intensywności działania lawin, i jeśli to możliwe, rozpoczęcie zapisu zdarzeń lawinowych.

Aktywne lub ostatnio aktywne ścieżki lawinowe są najłatwiejsze do zidentyfikowania na zdjęciach lotniczych lub z nisko lecących samolotów lub helikopterów. Kolejnym najlepszym punktem widokowym jest zbocze lub grzbiet po drugiej stronie doliny od miejsca podejrzenia lawiny. Z takich punktów widokowych powinno się oglądać całą ścieżkę, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo błędnej oceny jej wielkości lub przeoczenia niewyraźnej lub niepozornej ścieżki. Taki ogólny widok umożliwia dostrzeżenie ścieżek, w których aspekty strefy startowej i ścieżki są różne – jest to ważna cecha przy określaniu, jaki kierunek wiatru powoduje osadzanie się w strefie startowej. Pomiary z dna doliny lub niższych zboczy (typowa lokalizacja dróg) są często bardzo mylące. Krzywe ścieżki lub te z krótkim, stromym nachyleniem w dolnej części toru lub strefie spływu często wydają się dużo krótsze i mniejsze niż są w rzeczywistości lub mogą nawet nie być rozpoznane jako ścieżki lawinowe.

Polowe dowody lawinowe

Warunki letnie

Ścieżki lawinowe w obszarach zalesionych zwykle pojawiają się jako pasy prosto w dół góry, charakteryzujące się innym typem lub wiekiem dominującej roślinności. Te pionowe pokosy przez drzewa mogą być bardzo dramatyczne, gdy zmiana następuje z naturalnego drewna na trawy i małe zioła. Są one mniej widoczne, ale nadal oczywiste dla większości obserwatorów, gdy zmiana następuje z drzew iglastych na osiki lub zarośla. Z drugiej strony, uważna obserwacja i często odległy punkt widokowy są potrzebne, aby zauważyć zmianę z dojrzałego drewna na młodsze drzewa tego samego gatunku.

W niektórych przypadkach, lawiny biegną w dół zboczy z tylko rozproszonymi drzewami lub otwartymi drzewostanami przypominającymi park. Ścieżki te są trudne do zauważenia i tylko długie i kompletne zapisy mogą ujawnić je wszystkie. Podejrzane obszary powinny być dokładnie sprawdzone w poszukiwaniu dowodów aktywności lawinowej. Dobrym wskaźnikiem aktywności lawinowej są drzewa z bliznami lub złamanymi kończynami po stronie pod górę, lub drzewa pochylone w dół. Pochylone drzewa zasługują jednak na drugie spojrzenie, aby być pewnym, że to lawina, a nie pełzanie śniegu, gleby lub osuwisko jest ich przyczyną.

Kumulacja szczątków drewna na niższych stokach lub w dolinie może oznaczać strefę zejścia lawiny, podobnie jak płaty osiki lub młodych drzew na dole prawdopodobnej ścieżki lawinowej. Płaty powalonych drzew ułożone w tym samym kierunku są dobrym wskaźnikiem aktywności lawinowej. Nie należy lekceważyć takich płatów powalonych drzew, ponieważ ich wierzchołki skierowane są w górę. Mogą one oznaczać obszary podmuchu powietrza, lub mogą być wynikiem lawiny, która przeszła przez dolinę i biegła częściowo w górę przeciwległego zbocza.

Letnia identyfikacja szlaków lawinowych w obszarach nie zalesionych jest trudna i niepewna. Stromość zbocza, nachylenie i chropowatość powierzchni są wskazówkami, ale nie dowodem. Inne rzeczy są takie same, lawiny będą bardziej prawdopodobne:

• Na stokach zawietrznych niż na stokach nawietrznych, ze względu na obciążenie wiatrem
• Na stokach porośniętych trawą niż na stokach pokrytych szczotkami, ze względu na mniejszą szorstkość powierzchni
• Na zacienionych stokach północnych niż na nasłonecznionych stokach południowych, ponieważ śnieg pozostaje luźny i niestabilny dłużej
• Na stokach o nachyleniu od 30 do 45 stopni niż na bardziej stromych lub łagodniejszych, ze względu na ich zdolność do gromadzenia wystarczającej ilości śniegu na terenie wystarczająco stromym, aby łatwo zejść z niego lawinę

Duże płaty gołej ziemi otoczone z boków i powyżej roślinnością, jeśli znajdują się na stokach wystarczająco stromych, aby zejść z nich lawinę, powinny być uważane za możliwe strefy startu lawiny.Ten brak roślinności jest często spowodowany głęboką akumulacją śniegu.

Strome ściany skalne lub klify, które mają liczne ławy lub kieszenie, w których może gromadzić się śnieg mogą być również źródłem lawin pomimo ogólnego stwierdzenia, że bardzo strome zbocza zazwyczaj nie stanowią poważnego problemu lawinowego.

Wiele dróg lawinowych przecina zarówno obszary nie zalesione jak i zalesione. W Górach Skalistych, na przykład, wiele lawin zaczyna się powyżej linii drzew, a ich tor znajduje się w drewnie. W takich przypadkach, pokos przez drzewa jest najbardziej oczywistą cechą identyfikacyjną, ale strefy startu i zejścia muszą być w pełni brane pod uwagę przy ustalaniu rozmiaru i szacowaniu częstotliwości i intensywności aktywności.

Warunki zimowe

Nie wszystkie szlaki lawinowe działają każdego roku. Wiele z nich przebiega tylko raz na pięć do piętnastu lat, a inne jeszcze rzadziej. Nie wszystkie lawiny biegną też za każdym razem przez całą długość swoich szlaków. Lawiny mogą zatrzymywać się w strefie startowej, torowej lub wybiegowej, w zależności od ilości i stanu śniegu na ścieżce. Dowody terenowe – zwykle ograniczone do strefy startowej – na to, że lawina wystąpiła obejmują:

Linia pęknięć lub czoło pęknięcia, gdzie niestabilny śnieg oderwał się jako lawina płytowa od pozostałej pokrywy śnieżnej Jest to najczęściej obserwowana i być może najważniejsza, pojedyncza, zimowa cecha identyfikacyjna. Ciągłość tych linii szczelinowych sprawia, że nawet niewielkie z nich są widoczne z dużej odległości. Jednak nowe opady śniegu lub śnieg znoszony szybko zacierają płytkie linie złamań i sprawiają, że nawet duże linie stają się znacznie mniej wyraźne.

Zmiana głębokości śniegu oraz tekstury i cech powierzchni śniegu, bez wyraźnego czoła złamania Wszystkie te cechy, które oznaczają początek lawiny luźnego śniegu, są szybko wymazywane przez opady śniegu i śnieg znoszony, i mogą zostać przeoczone nawet przez uważnego obserwatora. Dodatkowe dowody na istnienie lawin – cechy, które mogą znajdować się w strefie początkowej, na szlaku lub w strefie wybiegu, a których wielkość i położenie na szlaku są wskazówkami co do wielkości lawiny – obejmują:

Bloki śniegu w kopcach Duże skupiska zwykle oznaczają dolny koniec lawiny. Mniejsze ilości mogą być rozrzucone wyżej na ścieżce, na przerwach w zboczach, lub zakrzywione w torze. Jest to druga najważniejsza zimowa cecha rozpoznawcza.

Śnieg brudniejszy i gęstszy od otaczającej pokrywy W niektórych przypadkach, nawet po przykryciu gruzów lawinowych świeżym śniegiem i utracie wszystkich powierzchniowych oznak gruzów lawinowych, czubek narty, kij lub pręt sondy może wykryć twardszy, gęstszy śnieg lawinowy znajdujący się pod spodem. Późną wiosną lub latem, te głębsze i gęstsze pokłady śniegu często utrzymują się po stopnieniu otaczającej je pokrywy i stanowią doskonały element identyfikacyjny. Może być jednak trudno stwierdzić, czy odłamki pochodzą z jednej czy z kilku lawin na tej samej trasie.

Czysty, biały pokos przez szary lub pokryty pyłem śnieg w stromym terenie Po tym jak powierzchnie śniegu zostały pokryte pyłem lub zmodyfikowane przez pogodę podczas długich okresów bezśnieżnych, usunięcie tych warstw powierzchniowych przez lawiny odsłania czysty, niezmodyfikowany śnieg pod spodem. Zmiana koloru i tekstury jest zauważalna, nawet jeśli lawina pozostawiła niewiele innych dowodów.

Akumulacje połamanych drzew, gałęzi, gałązek, liści i igieł Całe drzewa mogą być wyrwane z korzeniami, odłamane lub pochylone i są zwykle zorientowane równolegle do kierunku spadku stoku. Duże ilości drewna w gruzach wskazują na lawinę, która zeszła większa niż zwykle lub obrała inną trasę w dół góry.

Śnieg, błoto, skały lub oderwane gałęzie drzew otynkowane na stojącej stronie drzew lub skał Znaki te często pomagają zaznaczyć zewnętrzne krawędzie poruszającego się śniegu. Są one najbardziej zauważalne zaraz po zejściu lawiny i szybko znikają.

Głębokie rowki w śniegu i ściany śniegu; oba zwykle skierowane w dół linii spadku. Rowki i ściany są zazwyczaj gładkie i oblodzone. Te cechy są bardziej powszechne w lawinach wiosennych niż zimowych.

“Drzewa flagowe” ze świeżymi bliznami lub połamanymi kończynami na stojących drzewach po stronie wzniesienia, oraz zarośla ze zdrowymi kończynami ograniczone do strony wzniesienia Pomyłki z drzewami uszkodzonymi przez wiatr można uniknąć poprzez kompletne zbadanie miejsca zawierającego takie “drzewa flagowe.”

Po zlokalizowaniu szlaku lawinowego, ważne jest, aby znać rozmiar i częstotliwość lawin na szlaku. Długotrwała obserwacja jest najlepszym sposobem na ustalenie częstotliwości i wielkości lawin. Są one jednak dostępne tylko dla kilku miejsc w Stanach Zjednoczonych. Następną najlepszą rzeczą jest systematyczna obserwacja niszczącego wpływu lawin na teren w warunkach bezśnieżnych. Czasami można znaleźć dowody na istnienie wielu lawin o różnej wielkości i wieku poprzez dokładną analizę zniszczeń w torze lawinowym oraz rozkładu gruzu w strefie spływu. Dodatkowe źródła informacji mogą pochodzić od “starych bywalców” tego terenu. Należy zapytać ekipy remontujące autostrady, linie energetyczne, ranczerów, traperów, myśliwych i rybaków. W bardziej odległych rejonach lepszym źródłem informacji mogą być grupy narciarzy, snowboardzistów i alpinistów. Gazety i inne pisemne relacje czasami pomagają w ustaleniu danych o głównych wydarzeniach, ale są selektywne w kierunku bardzo dużych lawin lub tych, które zabrały życie lub wyrządziły rozległe szkody.

Wszystkie niekompletne zapisy będą selektywne w taki czy inny sposób i muszą być używane z ostrożnością. Ekipy autostradowe będą najbardziej zainteresowane osunięciami w poprzek drogi i rzadko będą zwracać dużą uwagę na te, które nie docierają do drogi. Sportowcy będą bardziej skłonni zauważyć wczesne lawiny, które pojawiają się podczas sezonu łowieckiego lub te, które pozostawiają duże stożki gruzu, które utrzymują się w dolinie aż do sezonu wędkarskiego. Takie rachunki nie są ostateczne w ustalaniu częstotliwości lawin.

Konsekwencje niewłaściwego użytkowania

Lawiny nie stanowią zagrożenia dopóki działalność ludzka i użytkowanie ziemi nie są dotknięte przez lawiny. Możliwe konfliktowe sposoby użytkowania terenu to rekreacja, mieszkalnictwo, transport i górnictwo. Przykładem takiego konfliktu mogą być szkody materialne, obrażenia, zgony i nadmierne koszty utrzymania.

.