Miałam 28 lat, gdy po raz pierwszy usiadłam obok kogoś, kto umierał.

Tym kimś była moja siostra.

Chociaż była to najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek musiałam zrobić, był to również największy przywilej w moim życiu, móc iść do samego końca z kimś, w czyim życiu byłam częścią od samego początku.

Janine miała zaledwie 25 lat, kiedy zmarła na mukowiscydozę.

Odważna, przebojowa, zdeterminowana i silna, z szalonym poczuciem humoru, była i zawsze będzie moim światłem w ciemności.

Nauczyła mnie większości tego, co wiem o życiu i miłości i nie ma cienia wątpliwości w moim umyśle, że nie byłabym kobietą, którą jestem dzisiaj, gdyby nie ona.

Dla tych z was, którym umarł ktoś bliski, będziecie dokładnie wiedzieć, co mam na myśli, kiedy mówię, jak dziwnie jest patrzeć na zdjęcia kogoś, kto na zawsze pozostanie młody, podczas gdy wy się starzejecie.

W październiku mija 8 lat od jej śmierci.

8 lat, które czuje się jakby to było wczoraj.

8 lat, które czuje się jakby to było tak dawno temu.

To jest ten dziwny paradoks, którym jest życie i śmierć.

Nasza strata może być jednocześnie świeża i odległa.

Nadal nie mogę o niej pisać bez łez napływających do oczu, ale to jest w porządku.

Ludzie często mówią, że nadchodzi czas, kiedy trzeba się z tym pogodzić i iść dalej, ale 7 lat pracy w opiece nad osobami u kresu życia nauczyło mnie, że to po prostu nie jest prawda.

Wręcz przeciwnie, bardziej chodzi o to, abyśmy nauczyli się splatać nasze życie wokół naszego żalu, aby zaakceptować go jako część naszej istoty.

Śmierć kogoś, kogo kochamy, może nas wiele nauczyć o życiu. Oto 3 z najbardziej znaczących lekcji, jakich się nauczyłam:

Media lubią przedstawiać bohaterów jako ludzi, którzy wbiegają do płonących budynków, aby ratować innych lub idą na wojnę za swój kraj.

I tak, te odważne istoty ludzkie z pewnością mieszczą się w parasolu bohatera.

Ale są też cisi, niepozorni bohaterowie, którzy chodzą wśród nas niezauważeni każdego dnia.

“Bohater to zwykła jednostka, która znajduje siłę, by wytrwać i przetrwać pomimo przytłaczających przeszkód.” – Christopher Reeve

Uwielbiam ten cytat, jednak jest jedna rzecz, którą bym w nim zmieniła.

Tacy, którzy wytrwają i wytrzymają mimo przytłaczających przeszkód, są niczym innym jak zwykłymi.

Są niezwykli.

Janine przeszła podwójny przeszczep płuc i rok rehabilitacji, z czego większość spędziła podłączona do próżniowego plecaka mającego za zadanie wysysać częste infekcje z jej rany.

Nie była tam każdego dnia ratując życie, ale była takim samym bohaterem jak ci, którzy to robią.

Osoba, która walczy z depresją i lękami, a mimo to udaje jej się wyjść z domu rano, aby pójść do pracy lub po prostu przetrwać kolejny dzień, jest bohaterem.

Starszy mężczyzna na pierwszej wycieczce do supermarketu od śmierci żony, którego widzisz próbującego chwycić puszkę na górnej półce, która jest poza jego zasięgiem, jest bohaterem.

Pozostająca w domu matka, która rezygnuje z możliwości zrobienia kariery, aby móc wychowywać swoje ciężko chore dziecko, jest bohaterem.

Kierowca autobusu, który nienawidzi swojej pracy, ale pracuje na dodatkowe zmiany, aby zapewnić byt swojej rodzinie, jest bohaterem.

Musimy na nowo zdefiniować, co to znaczy być bohaterem w tym świecie.

W ciągu całego swojego życia wykazałeś się odwagą, siłą i wytrwałością w obliczu przytłaczających przeszkód.

To czyni cię bohaterem.

Spojrzenie poza powierzchnię do bohatera, który leży wewnątrz pomaga nam czuć współczucie dla tych, dla których być może wcześniej nie mieliśmy zbyt wiele współczucia.

Każdy toczy jakąś walkę.

Każdy jest bohaterem swojej własnej historii.

2) Tylko jedna rzecz się liczy

Miłość. Miłość jest jedyną rzeczą, która się liczy, a jednak tak często tracimy to z oczu.

Wyśmiewamy się z naszego partnera za złe załadowanie zmywarki.

Wypuszczamy z siebie zirytowane westchnienie, gdy ktoś pyta, czy możemy mu w czymś pomóc w tym, co jest już zajętym dniem.

Podajemy środkowy palec osobie, która właśnie wcięła się przed nami w dużym ruchu ulicznym.

Tak łatwo stracić z oczu miłość.

“Wszyscy mamy ten sam początek – narodziny – i wszyscy mamy ten sam koniec – śmierć. Więc jak bardzo możemy się różnić? Najważniejszą rzeczą w życiu jest nauczyć się, jak dawać miłość i pozwolić jej wejść” – Morrie Schwartz

Chociaż bardzo bym chciała zestarzeć się z Janine, siedzieć na werandzie w naszych bujanych fotelach jako dziewięćdziesięcioletnie kobiety, rozmyślając o naszym życiu, to jednak każdego dnia przedkładam jakość naszego związku nad ilość.

Byłam tam podczas wielu przyjęć do szpitala.

Byłem przy niej w ośrodku rehabilitacyjnym, kiedy z odwagą walczyła każdego dnia, aby wzmocnić swoje nowe płuca.

Byłem przy niej podczas żeglarskiej przygody, na którą nalegała, abyśmy wszyscy wybrali się na kilka tygodni przed jej śmiercią, ostatnia rzecz na jej liście rzeczy do zrobienia.

I byłem tam, siedząc obok niej, kiedy wydała ostatnie tchnienie.

Przywiązujemy zbyt wielką wagę do drobnych kłótni, do naszych różnic.

Zamiast skupić się na tym, o ile bardziej wszyscy jesteśmy podobni niż różni.

Wszyscy chcemy być kochani, zachęcani i wspierani.

Wszyscy chcemy być traktowani z życzliwością i szacunkiem.

Wszyscy chcemy czuć się słyszani, widziani, doceniani i rozumiani.

Ludzie w twoim życiu nie będą tam na zawsze i możesz nie mieć tyle czasu z nimi, ile myślisz, że masz.

Kochaj ich ze wszystkim, co masz, ponieważ miłość jest jedyną rzeczą, która ma znaczenie.

3) Nie lunatykuj przez życie

Zbyt wielu z nas to robi. Spędzamy nasze życie marnując czas na rzeczy, które nie są ważne i nie czynią nas szczęśliwymi.

• Niekończące się przewijanie mediów społecznościowych
• Godziny spędzone na oglądaniu Netflixa
• Pracowanie szalonych ilości godzin tylko po to, abyśmy mogli kupić dom, samochód, ubrania lub gadżety, o których powiedziano nam, że ich potrzebujemy i które naszym zdaniem uczynią nas szczęśliwymi
• Pozostawanie w pracy, której nienawidzimy

.

• Pozostawanie w związku, który nie jest dla nas odpowiedni, ponieważ jest to łatwiejsze niż zaczynanie od nowa
• Mówienie, że zaczniemy jutro lub że zrobimy to w przyszłym roku

Tracimy tak wiele czasu, lunatykując przez nasze życie tylko po to, aby dotrzeć do końca i zdać sobie sprawę, że spędziliśmy nasz czas na niewłaściwych rzeczach.

Dochodzimy do końca naszego życia i zdajemy sobie sprawę, że nie żyliśmy.

Nie powinniśmy być smutni z powodu śmierci. Powinniśmy być smutni z powodu nieszczęśliwego życia. Z powodu nie przeżytego życia.

To jest to, z powodu czego powinniśmy być smutni.

Janine kochała życie. Była towarzyskim motylem, sercem każdego przyjęcia.

Kiedy dowiedziała się, że jej choroba osiągnęła fazę terminalną, wszyscy chcieliśmy owinąć ją w watę. Chcieliśmy ją chronić, zapewnić jej bezpieczeństwo.

Ale ona miała inne pomysły.

Miała listę rzeczy, które chciała zrobić i zrobiła je wszystkie.

Włącznie z wykonaniem dwóch tatuaży.

Umarła tak, jak żyła, odważnie.

Nie możemy pozwolić sobie na to, abyśmy dotarli do końca naszego życia przepełnieni żalem, ponieważ pozwoliliśmy, aby strach nas sparaliżował lub dlatego, że gdzieś po drodze tak bardzo ugrzęźliśmy w rutynie i myśleniu “takie jest życie”, że nie sądziliśmy, że możemy się zmienić.

Możemy się zmienić.

Musimy.

Jesteśmy to winni sobie i wszystkim tym, którzy odeszli przed nami, aby się obudzić i objąć każdy dzień tego cennego daru, który został nam dany.

Każde pudełko ciemności zawiera dar

To prawda. Może wtedy tego nie widzimy, ale nawet najciemniejsze chwile mogą zawierać w sobie wiele darów.

Czy chciałbym, żeby Janine wciąż tu była?

Tak. Chciałbym. Ale pocieszam się wiedzą, że to tylko jej fizyczna obecność, której nie ma przy mnie.

I pocieszam się wszystkim, czego mnie nauczyła.

Ona nadal kształtuje i wpływa na moje życie na tak wiele sposobów. Od ścieżek kariery, które wybieram, po wybory, których dokonuję w związkach, lekcje, których nauczyłem się w ciągu 25 lat, które spędziliśmy razem, będą mi służyć przez następne lata.

Nie bój się ciemności i nie bój się kochać.

Tak, strata, która wynika z kochania kogoś tak głęboko, boli na poziomie trudnym do opisania, rozbija serce na kawałki.

Ale te pęknięcia są tym, co pozwala nam łączyć się z innymi. Nasz ból jest tym, co pozwala nam zacząć ogarniać nasze wspólne człowieczeństwo. Aby nie tylko czuć nasz ból, ale także ból innych.

Pęknięcia w naszych sercach są tym, co pozwala światłu świecić przez nie.

Więc nie bójcie się śmierci. Obawiaj się, że nie pozwolisz sobie na dar pełni miłości. Obawiaj się nie przeżytego życia.

Śmierć może nas nauczyć tak wiele o życiu. Musimy tylko chcieć słuchać.