Badacze autyzmu zaczynają myśleć, że autystyczne i nieautystyczne twarze mogą “mówić innym językiem”, gdy przekazują emocje. Może to oznaczać, że “trudności społeczne” często związane z autyzmem mogą, przynajmniej częściowo, wynikać z różnic w wyrazie twarzy osób autystycznych i nieautystycznych. Oznacza to, że być może będziemy musieli ponownie przemyśleć pomysł, że osoby autystyczne mają trudności z wyrażaniem swoich emocji, a zamiast tego rozważyć, że osoby nieautystyczne mogą mieć problemy z ich odczytaniem.

Umiejętność odczytywania wyrazu twarzy jest istotną częścią komunikacji niewerbalnej. Jeśli słuchasz tylko tego, co mówi dana osoba, a nie potrafisz odczytać tego, co mówi ci jej twarz, to możesz mieć tylko połowę historii. Pomyśl tylko o czasie, kiedy powiedziałeś, że jesteś “w porządku”, ale twój wyraz twarzy mówił co innego.

Bycie w stanie odczytać czyjś wyraz twarzy jest kluczowe dla dobrych relacji interpersonalnych. Jeśli nie potrafisz odczytać czyjegoś wyrazu twarzy, może to prowadzić do reakcji społecznych, które nie są społecznie korzystne, wskazane lub “poprawne”.

Jeśli, na przykład, nie możesz odczytać czyjegoś smutnego wyrazu twarzy, możesz nie zapewnić komuś otuchy, słów pocieszenia lub przytulenia. A jeśli nie możesz stwierdzić, że ktoś jest na ciebie zły na podstawie jego wyrazu twarzy, możesz nie przeprosić za swoje czyny. W obu przypadkach może to prowadzić do mniej udanych interakcji społecznych i większych trudności społecznych.

Interakcja dwukierunkowa

Według Krajowego Towarzystwa Autystycznego, autyzm (w tym zespół Aspergera) jest trwającym całe życie zaburzeniem rozwojowym, które wpływa na “sposób, w jaki osoba komunikuje się z innymi ludźmi i odnosi się do nich” oraz do otaczającego ją świata. Wiele badań wykazało, że osoby autystyczne często mają trudności z odczytywaniem wyrazu twarzy osób neurotypowych (nieautystycznych). Historycznie, trudności te zostały ujęte w ramy jako cecha autyzmu, która prowadzi do problemów społecznych.

Nasz nowo opublikowany artykuł argumentuje, że ten pogląd ignoruje, że interakcje społeczne są dokładnie tym – interakcją między jednostkami. Ponieważ interakcje są z konieczności co najmniej dwukierunkowe, ważne jest, abyśmy zastanowili się również nad tym, jak dobrze osoby neurotypowe odczytują autystyczną mimikę twarzy.

Wyniki dwóch ostatnich badań sugerują, że wiele osób neurotypowych ma trudności z odczytaniem i interpretacją mimiki twarzy i ruchów ciała osób autystycznych.

Dlaczego więc osoby neurotypowe i autystyczne mają trudności z odczytywaniem mimiki twarzy innych osób? Jednym z powodów może być to, że osoby autystyczne i neurotypowe produkują różne wyrazy twarzy.

Różnice w mimice twarzy

Podczas gdy badacze nie wiedzą jeszcze dokładnie, co różni się w mimice twarzy wytwarzanej przez te grupy, nasz przegląd literatury sugeruje, że mogą istnieć różnice w wyglądzie, częstotliwości i czasie trwania mimiki. Oczywiście, nie wszystkie osoby z autyzmem są takie same i będą pewne osoby z autyzmem, które wykonują mimikę twarzy, która jest naprawdę podobna do neurotypowej. Jednak ogólnie wydaje się, że twarze autystyczne i neurotypowe mogą przekazywać emocje inaczej.

Gdy czujemy się smutni, na przykład, osoba autystyczna może przesunąć swoją twarz w wyraz, który nie byłby używany przez większość neurotypowych ludzi – na wideo poniżej. Ponieważ ten wyraz różni się od tego, co neurotypowa osoba może oczekiwać zobaczyć, może nie rozpoznać, że autystyczna osoba czuje się smutna.

Podobnie, ponieważ osoba neurotypowa wyraża swój smutek w inny sposób niż osoba autystyczna, osoba autystyczna może nie rozpoznać smutku osoby neurotypowej. W obu tych scenariuszach mogą nie umieć się nawzajem pocieszyć i docenić reakcji.

Dlaczego to ma znaczenie?

To oznacza, że to, co wcześniej było uważane za “deficyty społeczne” u osób autystycznych, może w rzeczywistości odzwierciedlać niedopasowanie w ekspresji twarzy produkowanej przez osoby autystyczne i neurotypowe. To jest naprawdę kluczowe, ponieważ zabiera element winy z dala od osoby autystycznej i zamiast tego proponuje, że te trudności są produktem różnic autystycznych i neurotypowych.

Mogą również istnieć pewne naprawdę obiecujące wyniki tych ustaleń. Na przykład, w przyszłości, opiekunowie i klinicyści mogą być przeszkoleni, aby “czytać język” autystycznych wyrazów twarzy, co prowadzi do zmniejszenia trudności w interakcji społecznej. Ponieważ badania sugerują, że ekspresje autystyczne mogą być unikalne dla każdej osoby, te programy wsparcia mogą wymagać indywidualnego podejścia do każdej osoby z autyzmem.

Te odkrycia mają również implikacje dla klinicznej diagnozy autyzmu. Obecnie, spektrum zaburzeń autystycznych są diagnozowane poprzez obserwacje zdolności społecznych i zachowań przez wykwalifikowanego klinicystę. Co ważne, nie-autystyczny klinicysta może ocenić kogoś jako pozbawionego ekspresji twarzy, podczas gdy w rzeczywistości te ekspresje są po prostu inne niż te, które sam by wytworzył; inny styl ekspresji emocjonalnej jest fałszywie interpretowany jako brak ekspresji emocjonalnej.

Być może nadszedł czas, aby zmienić koncepcję “trudności społecznych” w autyzmie i odejść od idei “deficytu” na rzecz “różnicy” między interakcjami autystyczno-neurotypowymi.

.