Definiowanie samooceny

Kiedy ktoś czuje się dobrze ze sobą i z tym, kim jest, mówi się, że ma dobrą samoocenę. Posiadanie zdrowego poczucia własnej wartości jest niezbędne, aby dobrze żyć i być produktywnym członkiem społeczeństwa. Niska samoocena wpływa nie tylko na wewnętrzny świat jednostki, ale także na jej działania zewnętrzne, ograniczając jej ambicje i życiowe wybory. Zgodnie z definicją zawartą w “Hierarchii potrzeb” Maslowa, poczucie własnej wartości jest tak samo istotne dla dobrego życia, jak dobre odżywianie, bezpieczne środowisko, a nawet miłość.

Poczucie własnej wartości każdego człowieka może się zmieniać przez całe życie. Idealnie byłoby jednak, gdyby nie było zbyt drastycznych zmian z dnia na dzień. Prowadzenie zdrowego monologu wewnętrznego jest niezbędne do utrzymania równowagi w poczuciu własnej wartości. W końcu zbyt wysoka samoocena może być równie szkodliwa jak niska i może sugerować obecność zaburzeń psychicznych, takich jak narcystyczne zaburzenie osobowości.

Emocja własna vs. Obraz siebie

Zrozumienie różnic pomiędzy samooceną a obrazem siebie może być trudne. Są one ze sobą powiązane, ale różnią się od siebie. Poznanie różnic między nimi może pomóc jednostkom zrozumieć poczucie własnej wartości i rozwinąć zdrową samoocenę.

W skrócie, poczucie własnej wartości to sposób, w jaki ktoś interpretuje swój obraz siebie. Obraz siebie obejmuje to, jak dana osoba postrzega samą siebie, ale również to, jak postrzegają ją inni. Na przykład, osoba może opisać swój obraz siebie jako “Jestem miłym i konstruktywnym członkiem mojego kręgu społecznego”. Może to również przekładać się na “Bycie miłym i konstruktywnym członkiem mojego kręgu społecznego oznacza, że moi przyjaciele mnie lubią”. W rezultacie tego pozytywnego obrazu siebie, osoba ta może powiedzieć: “Jestem szczęśliwy z tym kim jestem.”

Często niska samoocena zaczyna się od negatywnego lub błędnego obrazu siebie.

Rozpoznanie negatywnego obrazu siebie i niskiej samooceny

Rozpoznanie jak niska samoocena lub negatywny obraz siebie działają w nas samych jest często trudne. Negatywne wyobrażenia mogą być nawykowe i dlatego “normalne” w oczach danej osoby. Samoocena jest kluczem do oceny tego, jak ja i utrzymania zrównoważonego poczucia własnej wartości.

Nie każdy z niskim poczuciem własnej wartości jest nieśmiały lub nieelegancki. Często osoby z negatywnym obrazem siebie nadmiernie kompensują to przesadną pewnością siebie. Niektórzy mogą nawet obrażać lub dokuczać innym.

Niektórzy pacjenci rozwijają choroby psychiczne w wyniku niskiej samooceny, w tym depresję i lęk społeczny. Osoby z zaburzeniami odżywiania, dodatkowo, mają skrzywiony obraz siebie.

Objawy obu scenariuszy mogą obejmować:

• Wątpliwość w siebie
• Wstyd
• Negatywne myślenie lub pesymizm
• Odmowa przyjęcia odpowiedzialności
• Wadliwe wyznaczanie lub utrzymywanie granic

.

• Wycofanie społeczne
• Wyładowywanie się na innych
• Demonstrowanie niechęci do komplementów

Objawy fizyczne związane z tymi warunkami obejmują.

• Problemy żołądkowe bez zewnętrznej przyczyny
• Bóle głowy
• Bóle pleców
• Bezsenność
• Wyczerpanie

Przyczyny niskiej samooceny

Niska samoocena może wynikać z wyzwalającego wydarzenia życiowego lub może być wynikiem zbiegu wielu wyzwalaczy. Może również wynikać z naturalnych cech danej osoby lub wszystkich powyższych czynników.

Pacjenci mogą odkryć korzenie niskiej samooceny w środowisku terapeutycznym, pracując z profesjonalistą z dziedziny zdrowia psychicznego. Identyfikacja tych korzeni jest najlepszym sposobem na uzyskanie zdrowego obrazu siebie i poczucia własnej wartości.

Przyczyny niskiej samooceny mogą obejmować:

• Dezaprobatę ze strony autorytetów lub rodziców
• Oddalonych emocjonalnie rodziców
• Seksualne, fizyczne, lub emocjonalne wykorzystywanie
• Kontrowersyjny rozwód między rodzicami
• Przemoc bez ochrony rodzica
• Trudności akademickie
• Wina związana z religią
• Społeczne standardy piękna
• Nierealistyczne wyznaczanie celów

Budując pozytywny obraz siebieWizerunek

Istnieje wiele strategii, które osoby mogą zastosować, aby rozwinąć pozytywny obraz siebie i, w rezultacie, zdrową samoocenę:

Neutralizowanie naszych myśli

Każda myśl przebiega przez nasz mózg w ciągu dnia. Są one arbitralne i niekoniecznie prawdziwe. Co wiele osób z niską samooceną lub poczuciem własnej wartości ma tendencję do wierzenia w każdą myśl, która przechodzi przez ich głowy. Pomocną techniką może być zidentyfikowanie myśli jako “tylko myśli” i pozwolenie im przepływać przez twój umysł i dalej. Nadawanie przypadkowym myślom mocy i wiarygodności może być destrukcyjne.

Przekręcanie negatywnych myśli

Inną niezawodną techniką jest przekręcanie negatywnych myśli w dobre:

• “Jestem gruba” zamienia się w “Mam ładne krągłości”
• “Nie zasługuję na miłość” zamienia się w “Moi bliscy mnie cenią”
• “Jestem złą osobą” zamienia się w “Daję z siebie wszystko”

Eliminowanie porównań

Wiele osób porównuje się do innych nieustannie, zwłaszcza od czasu pojawienia się mediów społecznościowych. Osoby muszą pamiętać, że inni mogą stawiać najlepszą minę do przodu i mogą ukrywać swoje zmagania. Porównywanie swojego życia z życiem kogoś innego jest niemożliwe i destrukcyjne. Poprzez zaangażowanie profesjonalisty w środowisku terapeutycznym, osoby z niską samooceną mogą nauczyć się narzędzi, których potrzebują, aby zatrzymać te destrukcyjne wzorce.

Terapia poczucia własnej wartości

Praca w środowisku terapeutycznym z terapeutą lub doradcą może pomóc osobom cierpiącym z powodu niskiej samooceny. Wykorzystując psychoterapię lub psychoanalizę, pacjent i profesjonalista mogą odkryć źródła problemów pacjenta z poczuciem własnej wartości i rozpocząć proces leczenia.

Opcje terapeutyczne obejmują Terapię Poznawczo-Behawioralną w celu budowania narzędzi i dawania pacjentom “zadań” do pracy w domu poprzez prowadzenie dziennika.

Zaufanie terapeucie

Ponieważ wielu z tych, którzy cierpią z powodu niskiej samooceny, ma wadliwą narrację wewnętrzną, nauczenie się zaufania do terapeuty i otwarcie się na tę osobę może pomóc pacjentowi w zmianie tego negatywnego myślenia. Obiektywizm, akceptacja i neutralność terapeuty zapewnia bezpieczną przestrzeń, w której pacjent może nauczyć się, że inni go akceptują. W ten sposób praca terapeutyczna służy jako swoista terapia ekspozycyjna, podobna do podejścia stosowanego w przypadku pacjentów z zaburzeniami takimi jak agorafobia.