Muzyka jest uniwersalnym językiem, który każdy może zrozumieć. Muzyka łączy ludzi z całego świata i zbliża do siebie ludzi z różnych środowisk. Jeśli chodzi o Hip-hop, to pochodzi z Bronxu w czasie, gdy dzieci i nastolatki szukały czegoś do zrobienia, zamiast pakować się w kłopoty. Rozpoczął się w późnych latach 80-tych, w czasie, gdy narkotyki i przemoc były na porządku dziennym w społeczeństwie. To był również czas, gdzie Afroamerykanie byli dyskryminowani, co spowodowało ich do tworzenia własnych sojuszy wśród własnych ludzi.

Przed raperów stał się głównym punktem centralnym, DJ’s byli tymi, którzy nosili większość wagi. DJ’e tacy jak Grandmaster Flash, DJ Kool Herc, DJ Lighting Hands, Jazzy Jeff i Grand Wizzard Theodore byli tymi, którzy sprawiali, że MC’s wyglądali niesamowicie na scenie. W miarę upływu czasu MC’s tacy jak Kurtis Blow, Marley Marl, Doug E Fresh, Big Daddy Kane i inni zaczęli robić hałas w NYC.

Przez chwilę w hip-hopie nie chodziło tylko o muzykę. Chodziło o kolektywizm. Łączył ludzi z różnych dzielnic i pozwalał im świętować i mieć coś wspólnego. W Bronksie, DJ’e z Soundview, Castle Hill, Monroe, Rosedale i Sedgwick zbierali całą swoją społeczność, scratchując i grając muzykę dla całej okolicy w lokalnych parkach. Nie tylko ludzie mogli się spotykać i cieszyć się dobrą muzyką, ale także zaczęli brać udział w break dance, który później doprowadził do bitew między nimi.

W miarę upływu czasu Hip-hop zaczął się zmieniać, ale zawsze na lepsze. Na początku lat 90-tych, raperzy tacy jak Rakim i Eric B byli już ustalone, ale przyniósł nowy liryczny swag do gry rap. Z czasem inni artyści zaczęli dostosowywać się do tego nowego złożonego stylu rapowania, używając zaawansowanego słownictwa i niekonwencjonalnych schematów rymów, w przeciwieństwie do tego, jak robili to w latach 70-tych i 80-tych, jak niektóre grupy, takie jak Sugar Hill Gang i znany MC, Doug E Fresh. Podczas połowy 90-tych artystów jak 2 Pac, The Notorious BIG, Big L, Puff Daddy, Mase, The Lox, JAY-Z, Tribe Called Quest i inni zaczęli dostosowywać się do tego stylu złożonych rymów przez co coś, co było znane jako norma.

Po tym jak złota era Hip-hipu dobiegła końca, muzyka zaczęła tracić swoją “substancję”. W połowie lat 2000 wkroczyliśmy w erę internetu, gdzie muzyka stała się łatwiej dostępna i łatwiejsza do tworzenia. Artyści tacy jak Soulja Boy, T-Pain, Three Six Mafia, Lil Jon i Young Joc stworzyli chwytliwą muzykę, która później stała się gorąca w znanych klubach. W świecie muzyki, jeśli radio gra twoją piosenkę, to musi być ona popularna. Dlatego radio spopularyzowało wiele z ich muzyki i wkroczyliśmy w erę, w której pionierzy hip-hopu czuli się tak, jakby “Hip-hop był martwy”. Przez co najmniej 10 lat muzyka straciła swoją substancję i z biegiem czasu stawała się coraz gorsza. Nawet jeśli muzyka ma być formą ekspresji, większość artystów robiła to tylko dla pieniędzy, co w zamian spowodowało, że produkowali mierną muzykę.

Dzisiejsza muzyka jest potomstwem wczesnych lat 2000 i szczyptą lat 90-tych. Mimo, że artyści tacy jak Drake, Kendrick Lamar czy J Cole wciąż tworzą muzykę wysokiej jakości, która trzyma w napięciu, wciąż istnieje rozdźwięk między młodszym a starszym pokoleniem. Mimo, że nadal istnieje rozdźwięk między grupami, muzyka zawsze będzie formą ekspresji. Kto może powiedzieć, że muzyka nie wróci do tego, co było kiedyś? Wiecie jak to się mówi… historia zawsze się powtarza. Upewnij się, że dostroisz się do naszego następnego postu w przyszłym tygodniu!