Cel: Określenie początkowej dawki energii defibrylacji, która jest związana z trwałym powrotem spontanicznego krążenia (ROSC) podczas zatrzymania krążenia u dzieci z migotaniem komór lub częstoskurczem komorowym bez tętna.

Metody: Dokonano przeglądu systematycznego z wykorzystaniem czterech baz danych (PROSPERO: CRD42016036734). Uwzględniono badania u ludzi oraz badania na modelach zwierzęcych dotyczące zatrzymania krążenia u dzieci, w których oceniano dawkowanie energii do defibrylacji zewnętrznej. Pierwszorzędowym wynikiem była trwała ROSC. Oceniano również przeżywalność i powikłania wywołane defibrylacją.

Wyniki: Strategia wyszukiwania zidentyfikowała 14 471 cytowań, z których przejrzano 232 manuskrypty. Kryteria włączenia do badania spełniło 10 badań na ludziach i 10 na modelach zwierzęcych. Badania u ludzi były prospektywnymi (n = 6) lub retrospektywnymi (n = 4) badaniami kohortowymi i obejmowały od 11 do 266 pacjentów (mediana = 46 pacjentów). Wskaźnik podtrzymania ROSC wynosił od 0 do 61% (n = 7). W żadnym z badań nie stwierdzono istotnego statystycznie związku między początkową dawką energii defibrylacji a częstością podtrzymania ROSC (n = 7) lub przeżywalnością (n = 6). Metaanaliza nie została uznana za właściwą z powodu heterogeniczności klinicznej. Ryzyko błędu systematycznego było umiarkowane. Wszystkie badania na zwierzętach były randomizowanymi, kontrolowanymi badaniami z udziałem 8 i 52 (mediana = 27) prosiąt. ROSC osiągano często (≥85%) przy dawce energii w zakresie od 2 do 7 J/kg (n = 7). Próg defibrylacji zmieniał się w zależności od masy ciała i wydaje się być wyższy u niemowląt.

Wnioski: Dawki energii defibrylacji i progi defibrylacji różniły się w zależności od masy ciała i wykazywały tendencję do wyższych wartości u niemowląt. Nie udało się wykazać jednoznacznego związku między początkowymi dawkami defibrylacji a utrzymaniem ROSC i przeżywalnością. Lekarze klinicyści powinni postępować zgodnie z lokalnymi wytycznymi opartymi na konsensusie.